Paradox (2016) – Recensie

Als ik soms kijk naar de recensies die ik schrijf en de scores die ik aan films geef, dan vraag ik me soms wel eens af of ik te positief ben over de films die ik kijk, aangezien de meeste positief zijn. Ben ik niet kritisch genoeg of kies ik simpelweg films uit om te zien die over het algemeen simpelweg beter zijn? Paradox gaf me bijzonder snel het antwoord op die vraag.

Een groep wetenschappers zijn er in geslaagd om een werkende tijdreismachine te bouwen. De film opent met één van hen die probeert de anderen te bereiken om ze te vertellen dat ze niet moeten komen omdat dat iedereen dood zal gaan. Dat lukt echter niet en ze beginnen met het experiment. De eerste tijdreiziger gaat een uur de toekomst in en ziet dat dezelfde ruimte vol met lijken ligt. Hij reist terug en probeert de anderen te waarschuwen en de toekomst te veranderen. Lukt het hen uit te zoeken wie verantwoordelijk is voor de moorden of ligt hun lot al vast?

 Vanaf de eerste scène valt al op dat het acteerwerk in deze film niet bijzonder sterk in. Helaas is dat niet het enige. De dialogen zijn kunstmatig, lopen niet altijd lekker en de manier waarop je de achtergrond van de diverse karakters leert kennen is lachwekkend (twee NSA agenten die duidelijk in zicht in een wit busje bij elke persoon die binnenkomt alles vertellen). Het tijdreiselement is interessant, maar het wordt al snel duidelijk hoe dat in het geheel een rol gaat spelen. Dat maakt het uiteindelijk een “whodunnit” die allesbehalve interessant is. Voeg daar nog effecten toe die ik zelf ook nog met gemak zou kunnen maken en dan is dit een film die me erg duidelijk maakt dat ik over het algemeen een goede keuze maak in de films die ik uitkies en dus niet dat ik niet kritisch genoeg ben. Af en toe heb je een film als deze ervoor nodig om je dat te realiseren.

Paradox is nu beschikbaar via Netflix.