Zoolander 2 (2015) – Recensie

Als je me zou vragen om een top 50 van guilty pleasure films te maken, dan is de kans groot dat de originele Zoolander redelijk hoog in die lijst zou voorkomen. Ik heb bijvoorbeeld een “Derek Zoolander Center for kids who can’t read good” T-shirt en twijfelde om er ook één met een Mugatu logo aan te schaffen. Het is een film waarvan ik de flauwe humor erg kan waarderen. Of dat nu de scène is waarin een aantal mannelijke modellen elkaar bij een tankstation met benzine overgieten of het hele concept van Blue Steel. Ik was dan ook erg benieuwd naar het vervolg en wilde graag weten of Ben Stiller, Owen Wilson en Will Ferrell de “magie” van het origineel konden vasthouden. Dat bleek helaas niet het geval te zijn.

Het leven van Derek Zoolander blijkt niet langer te zijn wat het was. Zijn leescentrum voor kinderen blijkt te zijn ingestort, waarbij z´n vrouw omkwam. Daarnaast wordt hij uit het ouderlijk gezag gezet nadat bekend wordt dat hij als ouder niet erg geschikt is. Hij besluit te stoppen met z´n werk als model en een afgezonderd bestaan te leiden. Hij wordt echter bezocht door Billy Zane die hem overhaalt om weer te gaan werken omdat hij zo een kans maakt om weer voor z’n zoon te zorgen. Ondertussen worden er diverse popsterren vermoord die allemaal als laatste uitdrukking Blu Steel laten zien. Bij “Fashion Interpol” wordt Valentina Valencia (Penélope Cruz) op de zaak gezet, die Derek Zoolander weet te vinden. Samen met Hansel proberen ze er achter te komen wie achter de aanslagen zit. Ze komen er achter dat de aanslagen slechts een onderdeel is van een veel groter plan en de vraag is of ze daar de details van te weten kunnen komen en het te stoppen.

 Het gevoel wat mij vooral bekroop tijdens het zien van deze film was dat dit geen Zoolander meer was. Ben Stiller deed alsof hij Derek was, maar kwam niet meer overtuigend over. Will Ferrell was nog wel leuk, maar verder voelt de film meer aan als een product waarbij de kijker vooral entertainment moet halen uit het feit dat er een vrachtlading aan cameo´s van bekende mensen in zitten. Een bizar verhaal bij een komedie heb ik geen probleem mee, maar de grappen er omheen sloegen de plank te vaak mis. Het maken van een vervolg op een succesvolle komedie is dus niet altijd een goed idee, zoals ook Dumb and Dumber To liet zien. Het blijkt moeilijk de essentie te behouden. Zonder de ballast van de eerste film had ik er misschien meer van kunnen genieten, maar als ik kan kiezen had ik liever het origineel nog een keer gekeken.