Eddie the Eagle (2016) – Recensie

Hoe groot durfde jij vroeger te dromen? En wat heb je er voor over gehad om die dromen te realiseren? Michael “Eddie” Edwards (Taron Egerton (Kingsmen)) wil al vanaf jongs af aan meedoen aan de Olympische Spelen. Alhoewel z’n ouders alles doen behalve hem steunen, blijft hij er alles aan doen om te kunnen deelnemen. Veel talent lijkt hij niet te hebben, maar met drive hoopt hij ook veel te bereiken. Nadat hij er achterkomt dat de lat wel heel erg laag ligt voor het schansspringen (Engeland heeft al jaren niet meer deelgenomen), besluit hij te gaan trainen in Duitsland en te proberen om zich te kwalificeren. Hij ontmoet daar Bronson Peary (Hugh Jackman), een aan lager wal geraakte kampioen die het verleden achter zich heeft gelaten. Eddie weet hem echter over te halen om hem wat tips te geven.

Eddie the Eagle lijkt misschien een bizar verhaal, maar is gebaseerd op echte gebeurtenissen. Daar is dan verder ook alles mee gezegd, want volgens de echte “Eddie” klopt slechts 5% en is de rest verzonnen. Dat is echter geen reden om deze film niet te zien. Geschiedenis moet je in het algemeen niet leren door films te kijken, maar door je echt te verdiepen in een bepaalde gebeurtenis. Eddie the Eagle is gemaakt om je als kijker te vermaken en daar slaagt de film helemaal in.

 Dat komt niet alleen door het leuke spel van Egerton, maar ook z’n band van haat-liefde met Jackman’s karakter is erg leuk gerealiseerd. Het verhaal van een underdog kan soms erg cliché aanvoelen, maar gelukkig is dat in dit geval niet zo. Je leeft daadwerkelijk mee met Eddie en de situaties waarin hij terecht komt. Vaak is dat ook met de nodige humor en dat zorgt ervoor dat het allemaal lekker wegkijkt. Dit is een feel-good film die thuishoort in het rijtje van Chef en Intouchables en dus een aanrader.