Goosebumps (2015) – Recensie

“Het boek is beter dan de film” is een uitspraak die ik vaak tegenkom als het gaat om boekverfilmingen. En ja, dat het boek bijna altijd beter is, is natuurlijk niet verwonderlijk. Als je een boek leest vorm je zelf de beelden die bij de zinnen horen en daarnaast is een boek in staat om veel meer informatie over te brengen dan een film. Een schrijver kan een hele paragraaf spenderen aan het beschrijven van de geur in de lucht of de temperatuur van een maaltijd, terwijl een film alleen visueel, met eventueel een dialoog, die informatie kan overbrengen. Het vergelijken van de twee vormen van media moet je dan eigenlijk ook niet doen. Het zijn op zichzelfde staande vormen van entertainment met elk hun sterke en zwakke kanten. Goosebumps (hier bekend als Kippenvel) is een langlopende serie van griezelboeken die geschreven is door R.L. Stine. Wat Goosebumps echter doet is niet één boek te verfilmen, maar ze simpelweg allemaal in één film te behandelen. Werkt dat idee?

Zach verhuist samen met z’n moeder Gale naar het stadje Madison. Het is een verhuizing waar hij niet blij mee is, omdat hij alles heeft moeten achterlaten en er maar weinig te beleven lijkt in Madison. Hij ontmoet echter het buurmeisje Hannah, waar hij meteen een klik mee heeft. Wanneer Hannah’s vader ziet dat de twee praten verbied hij Zach ooit nog contact met het gezin te hebben. Enigszins verbaast gaat Zach terug, maar wanneer hij de volgende avond hoort dat Hannah tijdens een ruzie schreeuwt, belt hij de politie. Wanneer z’n buurman daardoor tijdelijk naar het politie buro moet besluit hij samen met een jongen van school, Champ, het huis binnen te dringen om te zien of Hannag wel ok is. In het huis ontdekken ze de manuscripten van de Kippenvel boeken en wanneer ze er eentje van openen blijkt het monster waar het boek over gaat tot leven te komen. Het is het begin van een gevecht tegen de creaties van R.L.Stine, die het stadje langzaam maar zeker in hun greep krijgen.

 De film is te typeren als een leuke familiefilm waarin het nooit echt eng wordt, maar waarin er wel genoeg spannende momenten en leuke grappen zitten om iedereen te vermaken. Ryan Lee speelt z’n rol als de nerdy Champ erg goed en is verantwoordelijk voor de meeste grappen. Jack Black speelt z’n rol als vader ingetogen en doet ook de stem van de buikspreekpop Slappy, de slechterik in de film die alle monsters opdrachten geeft en regelmatig leuke one liners heeft. De grote hoeveelheid aan monsters komen weliswaar uit de computer rollen, maar er is genoeg variëteit dat het leuk is om te ontdekken welke er allemaal zijn (en dat aantal is groot). Aangezien ik zelf de boeken niet heb gelezen kan ik geen vergelijking maken, maar omdat het verhaal karakters uit de boekenreeks gebruikt zou het me niets verbazen als fans van deze verhalen de film erg kunnen waarderen. En dat zonder een vergelijking te maken.