Independence Day: Resurgence (2016) – Recensie

Voordat ik de nieuwe Independence Day bezocht besloot ik het origineel maar weer eens te kijken. Ik weet niet meer of ik die film oorspronkelijk in de bioscoop gezien heb, maar het zal ongeveer twintig jaar geleden zijn. Ik kon me nog herinneren dat het vreemd was dat iemand z’n laptopje in kon pluggen op een buitenaards schip en makkelijk een virus kon uploaden en de grote lijnen, maar de verdere details was ik vergeten. En wat een plezier was het om Independence Day weer te kijken! Het biedt namelijk precies wat ik van een rampenfilm verwacht: een aantal karakters waar je net genoeg over weet om met ze mee te leven, indrukwekkende verwoesting en het overwinnen van schijnbaar onmogelijke situaties. Daarnaast werd er, naast CGI, veel gebruik gemaakt van praktische effecten en miniaturen waardoor het allemaal nog overtuigender overkwam. Maar wat moest ik dan verwachten van een vervolg?

Behalve de poster heb ik geen enkele trailer of screenshot gezien van de film dus ik wist niet of de film verder zou gaan waar de vorige eindigde of wanneer het zich een aantal jaar later af zou spelen hoe dat er uit zou zien. Resurgence speelt zich twintig jaar na het origineel af en de mensheid heeft dankzij de technologie van de aliens zich snel kunnen ontwikkelen. Helikopters maken niet langer gebruik van wieken, op de maan is er een basis gebouwd met een gigantisch laserkanon die ons moet beschermen tegen nog een aanval en ruimtevaart is net zo makkelijk geworden als de bus pakken. Deze “high tech society” verwachtte ik niet en het duurde eventjes om er aan te wennen.

Gelukkig bevat de film een aantal bekende gezichten want behalve Will Smith zijn bijna alle acteurs uit het origineel weer van de partij. Er is echter ook plek voor jong bloed in de cast. Maika Monroe speelt de dochter van de voormalige president. Ze heeft een relatie met Jake Morrison (Liam Hemsworth), een piloot die het niet zo nauw neemt met de regels en daardoor Dylan Hiller (Jessie T. Usher), zoon van Steven Hiller (Will Smith), in het verleden bijna de dood in gejaagd heeft. De wrok over die gebeurtenis speelt nog steeds tussen de twee, maar wanneer er plotseling weer een buitenaards schip verschijnt dat de wereld wil vernietigen moet de mensheid het weer opnemen tegen een bijna onverslaanbare vijand.

 De basis van de gebeurtenissen is, zoals te verwachten, hetzelfde. Helaas betekent dat niet dat Resurgence net zo goed is. Er wordt bijzonder weinig tijd besteed aan het neerzetten van de nieuwe karakters. Je krijgt wel een idee wie ze zijn, maar niet genoeg om met ze mee te leven. Dialogen lopen ook niet altijd lekker en regelmatig krijg je het gevoel of regisseur Roland Emmerich niet meer weet hoe je spanning op moet bouwen.

Was de eerste film te bestempelen als een rampenfilm, hier is het meer een actiefilm waarbij het verhaal zo snel mogelijk richting de volgende set-piece moet worden gestuurd. Moeilijke problemen die de personages tegenkomen zijn vaak binnen tien seconden opgelost, waardoor echte spanning ontbreekt. En dat gebrek aan spanning maakt ook het drama niet overtuigend. Er is geen ademruimte om het te verwerken. Daarnaast is het duidelijk dat er vanuit China flink geïnvesteerd is in de film, want de film zit vol met “product placement” voor Chinese merken. Is Resurgence dan een film die je beter links kan laten liggen? Dat ook weer niet, want het is een popcornfilm die veel spektakel biedt en twee uur voorbij laat vliegen.