Voordat Much Loved begin dit jaar op het filmfestival in Rotterdam draaide was er al veel opspraak. De film werd in Marokko verboden omdat het minachting heeft voor morele waarden en Marokkaanse vrouwen en zowel de regisseur, Nabil Ayouch, als de actrices werden bedreigd. Waarom dan al die opschudding?
De film volgt het leven van vier prostituees in Marokko en met dat gegeven in het achterhoofd is de film beter te plaatsen en snap je de commotie ook. Toch wil dat niet zeggen dat er geen vrouwen zijn die op deze manier hun geld verdienen. Het is voor sommigen misschien de pijnlijke waarheid die ze niet onder ogen willen zien. Levert dat echter een film op die ook het zien waard is? De vier dames wonen met elkaar in één huis en worden door een vaste chauffeur naar diverse feesten gebracht, waar ze er alles aan doen om de mannen voor zich te winnen om op die manier aan het einde van de avond zoveel mogelijk geld mee naar huis te nemen. Niet alle mannen willen hetzelfde en de dames zelf stelen af en toe ook geld als ze daar een mogelijkheid toe zien. Ze delen het lief en leed en dat resulteert af en toe in onderlinge spanningen.
En alhoewel de hoofdrolspeelsters erg natuurlijk overkomen en je als kijker getuige bent van de situaties waarin ze terechtkomen is het moeilijk om een duidelijke boodschap uit de film te halen. Het belicht een sociaal probleem en laat zien dat ze maar weinig kunnen doen als hen onrecht wordt aangedaan. Misschien is het doel om juist een discussie te starten over de positie van deze vrouwen en dat heeft het gezien de reacties zeker gedaan. Doordat de film echter veel scènes bevat die zich afspelen tijdens feesten wordt het soms wat eentonig en zou meer focus op de persoonlijke momenten, zoals de manier waarop er om wordt gegaan met bijvoorbeeld familie die weet wat ze doen, een diepere impact hebben.
Als ik het zo lees klinkt het allemaal wel heel oppervlakkig. Deze laat ik dan ook maar aan me voorbij gaan.
Overigens wel altijd leuk; dat soort films die op het IFFR draaien en goed zijn voor de nodige commotie. Ik heb daar ooit The Great Ecstacy of Robert Carmichael gezien. Vanwege behoorlijke explicitie scènes liep letterlijk de halve zaal leeg terwijl van de andere helft nog eens 50% de aanwezige regisseur trakteerde op boegeroep.
Ik vond het te weinig diepgang hebben en dat is jammer.
Dit jaar was de eerste keer dat ik naar IFFR geweest ben (wel erg als iemand die al z’n hele leven in en om Rotterdam woont) en toen heb ik deze niet gezien. Af en toe heb je dat soort films inderdaad waar mensen gewoon uit weglopen…kan me ook zoiets herinneren met the 25th Hour in die scene waarin Norton tegen de spiegel aan het praten is.
Wel heftig hoor als regisseur als je zoiets meemaakt.
Serieus? Liepen er mensen weg bij 25th Hour? Wat een topfilm was dat zeg! Toen dachten velen dat Edward Norton nog eens een heeeele grote acteur ging worden…
Ja, ik kan me nog goed herinneren dat ik op de boot zat naar Engeland toen ik ‘m keek en ‘m aan de bioscoop aan boord zag en mensen wegliepen 🙂 Zelf vond ik ‘m ook erg sterk.
Ja, hij heeft het niet helemaal weten waar te maken…wat wel jammer is, want het is een goede acteur.