El Olivo (2016) – Recensie

We hebben allemaal wel spullen in huis die misschien zo op het oog weinig waard zijn, maar die voor ons persoonlijk enorm veel betekenen. Zo heb ik zelf een paar bruine glazen die op zich niet echt bijzonder zijn, maar die ik toch erg koester vanwege de emotionele betekenis van ze. Ze waren namelijk van m’n oma en het daardoor ben ik erg zuinig op ze omdat ze één van de weinige fysieke dingen zijn die van haar waren. Ik heb geen herinneringen dat ze die specifieke glazen gebruikte, maar ik voel door ze nog steeds een bepaalde band, het is een soort symbool. De Spaanse film El Olivo, van regisseur Icíar Bollaín, draait ook om zo’n symbool, namelijk een olijfboom.

Alma (Anna Castillo) runt samen met haar familie een pluimveebedrijf en heeft daarnaast enorm veel olijfbomen die ooit door de Romeinen geplant zijn. Als kind speelde ze er vaak en bracht veel tijd door met haar opa, die haar veel leerde. Ze heeft nog steeds een sterke band met hem, maar omdat hij aan dementie leidt reageert hij nergens meer op. Alma denkt dat hij gekweld wordt door een specifieke gebeurtenis met betrekking tot één van de olijfbomen. Samen met haar oom Alcachofa (Javier Gutiérrez) en collega Rafa (Pep Ambròs) besluiten ze actie te ondernemen.

 El Olivo is een mooie film die niet alleen een sterke dramatische toon heeft, maar daarnaast ook ruimte vindt om af en toe ook wat komedie te laten zien. De olijfboom waar het allemaal om draait heeft een enorme impact gehad op de relaties binnen de families en wat daar uiteindelijk uit voort is komen vloeien dat je er langzaam maar zeker achter komt wat dat allemaal voor effect heeft gehad op Alma en waarom ze zoveel boosheid, maar ook motivatie heeft om het probleem op te lossen, zelfs als dat betekent dat ze moet liegen tegen haar familie. Het is een geslaagde roadmovie die niet altijd de richting opgaat die je verwacht.