Jason Bourne (2016) – Recensie

De films over Jason Bourne hadden nadat ze uitkwamen veel impact op hoe anderen films maakten. Regisseur Paul Greengrass stond bekend voor z’n zeer beweeglijke manier van filmen (beter bekend als shaky cam), waardoor actie er dynamischer en harder uitzag. Maar ook het karakter van Bourne zelf in deze spionage thrillers had veel invloed en zo kun je duidelijk de realistische benadering van gevechten en gebruik maken van de situatie terugzien in de eerste Bond film met Daniel Craig. Na de derde Bourne film besloten zowel Paul Greengrass als Matt Damon dat ze genoeg films hadden gemaakt over het karakter. De studio maakte nog wel The Bourne Legacy met Jeremy Renner in de hoofdrol, maar die film stelde teleur. Waarschijnlijk begon het toch te kriebelen bij de heren van de originele trilogie, want zowel Greengrass als Damon zijn terug voor dit vierde deel.

Bourne verdient inmiddels z’n geld als straatvechter en doet er alles aan om onder de radar van de inlichtingendiensten te blijven. Toch is Nicky Parsons (Julia Stiles), die niet langer bij de CIA werkt, bezig om nog wat informatie te verzamelen die voor Bourne interessant kan zijn. Ze slaagt er in Bourne te vinden in Griekenland. Door Parsons’s actie weet ook de CIA, die onder leiding staat van Robert Dewey (Tommy Lee Jones), dankzij het hoofd van cybersecurity Heather Lee (Alicia Vikander) waar ze moeten zijn en ook zij sturen teams op hen af om ze voor altijd het zwijgen op te leggen. Het is een nieuwe zoektocht van Jason Bourne naar antwoorden op vragen die hij daarvoor nog niet wist.

 Matt Damon is voor mij één van die acteurs die ik ongeacht z’n rol in elke film kijk. De vorige drie Bourne films heb ik erg van kunnen genieten en ik was dan ook erg benieuwd of de combinatie Greengrass/Damon weer een film van het oude nivo zou opleveren. Helaas is dat niet helemaal het geval. Van een Bourne film verwacht ik een aantal zaken: realisme, harde gevechten, achtervolgingen en Bourne die anderen te slim af is. En alhoewel ook deze vierde film die elementen bevat werken ze niet allemaal even goed. Veel draait in deze film om het hacken van systemen en aangezien een serie als Mr.Robot heeft laten zien hoe je dat goed in beeld kan brengen is dat hier ver te zoeken. Als het Heather Lee intypt dat er een speciaal algoritme moet starten of onscherpe beelden makkelijk duidelijk kan maken dan zit je naar “Hollywood hacking” te kijken en dat is teleurstellend.

De film bevat een aantal gevechten, maar zeker op het grote scherm is het door de manier van filmen soms moeilijk te volgen wat er nu precies gebeurt. De film bevat een aantal achtervolgingen. Eentje in de straten van Athene voelt door z’n setting spannend en realistisch aan. Een later achtervolging in Las Vegas echter niet. Bourne volgt iemand die in een SWAT auto rijdt, maar dat blijkt meer een tank te zijn die zich moeiteloos door een lange rij stilstaande auto’s rijdt en heel deze achtervolging is zo “over the top” dat hij een uit heel ander soort film lijkt te komen. Bourne zelf lijkt ook hier niet altijd iedereen een stap voor te zijn en vaak in situaties terecht te komen waar je zou verwachten dat hij voorzichtiger zou zijn. Voeg daarnaast nog een script aan toe dat niet weet te overtuigen dat dit een verhaal is dat je niet zou mogen missen en het resultaat is een teleurstellende film die de slechtste uit de reeks met Damon is.