Now You See Me 2 (2016) – Recensie

De Four Horsemen zijn terug! Tenminste, dat was voor velen het gevoel bij het nieuws dat er een vervolg zou komen op de film uit 2013. Zelf had ik dat gevoel niet. De originele film was “slick” en wist ook zeker wel te vermaken, maar de twist op het einde was zo ongeloofwaardig dat het voor mij al het gevoel dat het tot dan toe had opgebouwd had op de grond gooide, er een stadion omheen bouwde en er de “chariot race” uit Spartacus over heen liet lopen. Het verziekte voor mij de film en ik had geen zin om dat nog een keer mee te moeten maken. Toch waren de recensies op dit vervolg gematigd positief en besloot ik (met zeer lage verwachtingen) Now You See Me 2 een kans te geven. Had ik dat wel moeten doen?

De film borduurt voort op de gebeurtenissen uit het eerste deel, die ik vanwege mijn ervaring met de eerste film, al lang ver en diep weggestopt had, zoals in het zwarte gat van Inside Out. Die voorkennis bleek echter niet echt nodig, want Now You See Me 2 is prima te zien zonder en de essentiële elementen die nodig zijn worden in deze film verteld. Daniel Atlas (Jesse Eisenberg), Dylan Rhodes (Mark Ruffalo), Merrit McKinney (Woody Harrelson en Jack Wilder (Dave Franco) zijn weer allemaal van de partij, evenals nog wat andere karakters uit de eerste film. De nieuwe toevoeging aan de Horsemen is Lula (Lizzy Caplan). Een rol die Caplan erg leuk speelt en haar een waardige toevoeging maakt aan het team.

 Interessant feitje is dat meester illusionist David Copperfield executive producer van de film is, maar daarnaast ook heeft meegedacht aan de diverse illusies die de groep uitvoert. Die zijn deze keer iets minder ongeloofwaardig, waardoor ik me een stuk meer met de film heb kunnen vermaken. De groep komt natuurlijk weer in de problemen en moeten om dat op te lossen een hoog beveiligd gebouw binnen zien te komen, zodat ze een chip kunnen stelen. Die scène is wel het hoogtepunt van de film te noemen die binnen elke goede “heist” film past, waarbij je op het puntje van je stoel zit en de adrenaline begint te pompen. Dankzij de strakke editing, leuke trucs en wat humor is dat een moment dat je bijblijft. De ontknoping haalde voor mij niet datzelfde hoogtepunt, maar was gelukkig niet zo frustrerend als bij het origineel. Al met al dus een film die me zeer positief wist te verrassen, omdat ik er van tevoren extreem lage verwachtingen van had.