Na het zien van de Nederlandse film Waterboys bij het PAC-festival afgelopen zondag viel me iets op in de reacties. Deze waren over het algemeen namelijk positief, maar bijna elke keer hoorde ik na die reactie de woorden “voor een Nederlandse film”. Het is alsof je zegt “Hij kan best goed z’n veters strikken…voor iemand met maar één hand”. Met andere woorden, het gevoel leeft heel erg sterk dat de kwaliteit van Nederlandse films niet als hoog wordt ervaren.
Het grotere aanbod van Amerikaanse Netflix kijken? Dat kan in een paar stappen.
Zelf ben ik ook iemand die het gros van de Nederlandse producties overslaat omdat er voor elke Wolf tien Toscaanse Bruiloften zijn. Het feit dat een film als Aanmodderfakker een gouden kalf won kan ik nog steeds niet begrijpen. Recent schreef Wilco Born over het weer kijken van Nederlandse films en naar aanleiding daarvan besloot ik Publieke Werken op Netflix een kans te geven (recensie volgt nog). En in dezelfde week nog deze Nederlandse film. Heeft dat mijn beeld een beetje weten te veranderen?
In Waterboys zien we hoe een schrijver van misdaad fictie, Victor (Leopold Witte), na een reis thuiskomt en z’n vrouw en niet is. Langzaam ontdekt hij dat al zijn spullen uit het huis verdwenen zijn en dat z’n vrouw een brief achter heeft gelaten dat hij weg moet zijn voordat ze klaar is met werken. Hij besluit een hotelkamer te huren en wordt gebeld door z’n zoon Zack (Tim Linde), omdat die het huis niet in kan. Ook hij is niet meer welkom bij z’n vriendin. Vader en zoon overnachten samen in het hotel. Wanneer Victor naar Schotland moet voor de promotie van z’n nieuwste boek, besluit hij Zack mee te nemen. Tijdens hun alles behalve rustige reis en verblijf in Schotland leren ze meer over elkaar en hoe ze in het leven staan.
Waterboys is een komedie die kiest voor een realistische insteek. De situaties waarin de twee belanden zijn nooit te extreem waardoor de emotionele kant van het verhaal ook ruimte krijgt om zich te ontplooien. Zowel Victor als Zack hebben zo hun issues en ze geven elkaar advies hoe ze daar mee om moeten gaan. Toch bevat de film een aantal momenten die een beetje uit de toon vallen, zoals de promotor van de uitgeverij die net te venijnig is om overtuigend over te komen (en waardoor een later moment in de film met haar niet natuurlijk aanvoelt) of de situatie waarin Victor de vriendin van Zack ontmoet. Gelukkig zijn die momenten er amper.
De film heeft een vlot tempo en mooie beelden van Schotland. De titel verwijst overigens naar de band The Waterboys (waar ik zelf onbekend mee was), die niet alleen verantwoordelijk zijn voor de soundtrack, maar ook een rode draad vormen van de film. Zo is Victor een enorm fan van de groep en wil hij graag naar een concert van ze in Schotland. De chemie tussen Leopold Witte en Tim Linde is goed en ook de Schotse actrice Julie McLellan, wiens karakter in het Schotse hotel werkt waar de twee verblijven, is een frisse verschijning die doet denken aan Rachel McAdams. Waterboys is er, samen met Publieke Werken, in geslaagd om m’n beeld over Nederlandse film iets te veranderen. Natuurlijk zal ik nog steeds niet naar de bioscoop gaan voor een film als Hartenstraat, maar zal ik toch wat vaker de Nederlandse film een kans geven. Regisseur Robert Jan Westdijk, dankjewel.
En zo is het maar net. Die promotor had inderdaad een beetje een rare rol. Al bleek dan weer wel dat ook zei maar een mens van vlees en bloed was, net als Victor. Iedereen heeft verlangens en zij dus ook. Toch durf ik Publieke Werken nog steeds niet aan, al heeft dat misschien meer met de kledij te maken 😉
Ja, uiteindelijk wel, maar juist door haar gedrag eerst leek ze op het einde een heel ander karakter te zijn. Publieke werken gewoon even proberen, valt wel mee met die kostuums hoor. En het is wel een interessant stukje geschiedenis wat me nog nooit was opgevallen terwijl ik al heel vaak langs die plek ben gelopen.
Ook in Tilburg hoorde ik afgelopen zondag meerdere malen een soortgelijke kreet inderdaad. Best okay… voor een NL-se film. Alsof je ook ooit zegt best goed… voor een Amerikaanse film.
Meer on topic: erg genoten van deze fijne film. Locaties en soundtrack waren top, het acteerwerk sterk en de humor aanstekelijk.
Geen vlekkeloze film maar ik gooi er nog een half puntje tegen aan terwijl ik The Waterboys nog mijn Spotify heb staan
Ja, maar dat is toch blijkbaar bijzonder als een Nederlandse film goed is…anders zou zoiets niet zo snel gezegd worden.
🙂 Ik ben hierna geen Waterboys gaan luisteren, maar vond het zeker geen onaardige muziek.
Al van uit de jaren 80 ben ik een groot Waterboysfan en velen met mij.
Ik wist dan ook totaal niet wat ik er van verwachten moest, maar ik ben daarnaast ook een filmliefhebber, maar het pakte goed uit.
The waterboys was wel gedeeltelijk een onderwerp, maar niet de hoofdmoot.
De film had redelijk veel humor, hij keek lekker weg.
Regisseur Robert Jan heb ik daarna ook nog even gesproken, en mijn complimenten gegeven dat het een volwaardige Nederlandse film is en geen halve Waterboysdocu.. voor mij krijgt de film een 7
Goed om te horen dat je er van hebt kunnen genieten, helemaal als Waterboys fan 🙂
Een prachtige, ontroerende film over mensen in wording.
Je zou kunnen zeggen dat ze al gevormd zijn, maar dat de situatie waar ze in belanden een spiegel voorhoudt over wie ze eigenlijk zijn en de impact die dat heeft op anderen.
Als groot fan van the Waterboys ging ik eigenlijk voor de muziek maar werd aangenaam verrast door de film. Eindelijk eens een mooie, leuke Nederlandse film met een groot acteur, Leopold Witte en een groot talent, Tim Linde. Ook de schotse actrices pasten in het plaatje. Ik heb genoten!
Leuk om te horen!
Ik ben blij dat ik een beetje mee kon helpen om je te ibspireren voor de Nederlandse film! Moet zelf ook nog Publieke Werken bekijken en van Waterboys had ik als goed geïnformeerde journalist nog niet van gehoord :p
Ja, ik ga er nog wel meer bekijken nu 🙂
Bij deze ben je geïnformeerd! 😉
ik vond zelf het inderdaad ook heel gek hoe de vriendin van Zack zich gedroeg tegen over Victor omdat ze toen helemaal niet boos leek op Zack.
maar ik vond dat de promotor een beetje venijnig over kwam vond ik wel mee vallen het leek mij een gewoon persoon die iets te serieus is op het werk maar ook heel aardig kan zijn.
Het waren zaken die door mij zo geïnterpreteerd werden, maar zo zie je dat het voor iemand anders kan zijn 🙂
daar heb je helemaal gelijk in ☺
Pingback: De Surprise (2015) – Recensie | De Filmkijker