War Dogs (2016) – Recensie

Met Road Trip, Old School, Due Date, Starsky & Hutch en de Hangover films heeft regisseur Todd Philips over de jaren heen een expertise opgebouwd in het komedie genre en dan met name titels die vol staan van puberale humor. Je zou dus bij z’n nieuwste film, War Dogs, waarschijnlijk verwachten dat hij ook hier weer een zelfde soort titel heeft gemaakt. Jonah Hill op de poster schept ook dat imago. Toch is War Dogs een film die gebaseerd is op waargebeurd verhaal. Is Philips in staat om dat ook op overtuigende wijze vast te leggen?

David Packouz (Miles Teller) werkt in Miami als masseur. Hij ziet zichzelf dat niet voor altijd doen en heeft besloten een kans te nemen en een nieuwe business op te zetten door lakens van hoge kwaliteit aan bejaardentehuizen te verkopen. Helaas wil dat niet vlotten. Tijdens een begrafenis ziet hij onverwacht een oude jeugdvriend, Efraim Diveroli (Jonah Hill). De twee raken aan de praat en Efraim nodigt hem uit om bij hem langs te komen. Hij runt een bedrijf, AEY, dat probeert om contracten binnen te slepen met de Amerikaanse overheid om wapens te leveren. Er is zoveel vraag dat de grote wapenhandelaren de kleine opdrachten laten liggen en waar kansen liggen voor AEY. David besluit te stoppen met masseren en bij AEY te gaan werken. Al snel weten ze diverse successen te behalen. Ze leggen diverse contacten en zien op een gegeven moment de kans om te bieden op een contract dat 300 miljoen dollar waard is. Daar zitten echter ook risico’s aan verbonden waarbij het de vraag is of het ze niet te veel zal worden.

 En alhoewel je bij een verhaal zoals dit een Lord of War-achtige film zou kunnen maken, waarbij de twee onderling ook diverse keren botsen, brengt Philips het op een relatief luchtige manier. Jonah Hill zet z’n personage neer als een zelfverzekerde man die nergens bang voor is en een aanstekelijk lachje. Diveroli heeft een obsessie met Scarface en dat komt diverse malen in de film terug. De kijker moet echter vooral meeleven met David, die de meest realistische van de twee lijkt te zijn. Samen komen ze in diverse (gevaarlijke) situaties terecht, maar altijd wordt dat hier gedaan met een knipoog of een grap. Of zo’n aanpak voor iedere kijker bij een waargebeurd verhaal geslaagd is, is natuurlijk de vraag. De diepgang ontbreekt eigenlijk, maar toch is War Dogs zeker geen straf om te kijken.