Seizoen 1 van Gomorra wist een boeiende wereld neer te zetten waarin mafiabaas Don Pietro Savastano, zijn zoon Genny en Ciro Di Marzio langzaam verstrikt raken in een onderlinge machtstrijd in de straten van Napels. Een serie die rauw was en ook veel tijd besteedde aan het “voetvolk” en daarmee realistisch aanvoelt. Ik keek dan ook uit naar het tweede seizoen om er achter te komen wat er na de strijd aan het einde van het eerste seizoen zou gaan gebeuren.
Dit tweede seizoen gaat verder met de belangrijkste karakters uit het origineel, maar gezien de eerdere gebeurtenissen ligt de balans van macht anders. Elke aflevering focust zich ook meer op één karakter en zijn ontwikkeling. Hierdoor is de feeling van de serie ook enigszins verandert. Dat is even wennen, maar werkt erg goed omdat het bijdraagt aan het totale verhaal. Je begrijpt welke gevolgen de beslissingen van een radertje hebben op de werking van de klok. De serie zit vol met powerplays, keiharde (gewelddadige) afrekeningen en manipulatie. Het is een onvoorspelbaar schaakspel dat een genot is om naar te kijken. Dat alles resulteert in een zinderend einde dat voldoening geeft.
Met diverse nieuwe karakters vernieuwt Gomorra, terwijl de basis blijft. Met z’n grauwe setting en criminele sfeer biedt het voor de fan van het maffiagenre genoeg om van te genieten.
