Science-fiction en horror zijn twee genres die altijd goed samengaan. Sci-fi draait meestal om een futuristisch voorgevoel of angst voor het onbekende en dat past bij de angstaanjagende realisatie van de donkerste kanten van de menselijke geest die het horror genre definiëren. Science-fiction horror is ook opvallend omdat het heeft geleid tot de beste voorbeelden van science fiction, los van de sub-context, maar ook een aantal van de slechtste.

En toch, wanneer films zoals Norman J. Warren’s verschrikkelijke “Inseminoid” of de Alien/Aliens clones “Split Second” en “The Dark Side Of The Moon” ‘s avonds laat op tv komen, zijn we nog steeds gefascineerd door deze vreemde, maar prachtige fantasieën, los van hoe slecht ze zijn uitgevoerd. Alhoewel ik niet kan zeggen dat “Inseminoid” veel positieve punten heeft, toch is Tony Maylam en Ian Sharp’s gewelddadig, post-apocalyptisch mysterie, waarin een strakke Rutger Hauer een buitenaardse moordenaar in een nat London achterna zit, één van de hoogtepunten van het genre. En ook al probeert “The Dark Side Of The Moon” alleen maar de beste stukken van “Alien” en “Aliens” te kopiëren, het is nog steeds een vermakelijke ruimtefilm met bloederige ondertonen.

Het is pas wanneer je naar de echte successen binnen het sub-genre van science-fiction en horror kijkt dat je ziet dat het meer is dan alleen “direct naar video rotzooi”. Ridley Scott’s “Alien” is niet alleen de beste science-fiction horror film (die standaard bovenaan staat in elke lijst die over sci-fi/horror gaat), het is één van de beste films ooit gemaakt. Maar ook klassiekers als John Carpenter’s “The Thing” en David Cronenberg’s “The Fly” zijn titels die niet allen thuishoren in obscure filmlijsten. Deze films zouden ook hoog scoren in een overzicht van genre films.

In het samenstellen van deze science-fiction horror top 10 was het duidelijk dat je dit sub-genre niet kan onderschatten voor de kwaliteit van de films die er uit zijn voortgekomen en dat schrijver-regisseur David Cronenberg de grootmeester is als het gaat om dit soort films.

1. Alien (Scott, 1979)

Regisseur Ridley Scott bracht “Alien” naar het grote scherm gebaseerd op een script van Dan O’Bannon en het briljante concept ontwerp van H.R. Giger. Het is zonder twijfel een meesterwerk als het gaat om spannende cinema.

Het idee van een spookhuis film die zich afspeelt in de ruimte, wordt door Scott goed benut en hij creëert een uniek platform om zijn futuristische ruimte-horror gestalte te geven. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de film nauwelijks futuristisch is, zeker niet als je het vergelijkt met Kubrick’s “2001” of de Star Trek series. Er zijn hier geen glimmende witte muren en perfect ontworpen ruimtepakken. Dit is een toekomst waarin alles donker en vies is, met personages die minder geïnteresseerd zijn in ruimte gevechten, warp-drives en communiceren met vriendelijke ET’s. Ze willen simpelweg een goede maaltijd en terug naar huis om hun bonus te ontvangen. Scott zorgt voor een gevoel van realiteit – het ruimteschip is niet heel anders dan een vrachtschip op de open zee, de bemanning die lijdt aan heimwee en het gevoel van isolement. Hij gaat zelf verder om het ruimteschip de look en feel te geven van een oud voertuig die z’n beste tijd wel heeft gezien en langzaam gebreken begint te vertonen. Wanneer er in die realiteit plotseling een onzichtbare en niet te stoppen monster verschijnt, wordt het angstaanjagende lot van de bemanning naadloos overgebracht op het publiek.

2. The Thing (Carpenter, 1982)

Je zou kunnen zeggen dat “Halloween” of deze film die strijden om de titel van beste film van John Carpenter’s. Hier laat hij een geïsoleerd bestaan ongeveer op dezelfde manier zien zoals Ridley Scott in “Alien”, alleen gaat de kijker hier nooit de planeet af. Alhoewel dit een remake is van “The Thing From Another World”, is Carpenters film een ervaring die meer weet te boeien. Kurt Russell is fantastisch in een meer ingetogen rol dan hij normaal speelt in Caprenters films. Het bevat ook één van de meest vermakelijke horror film scènes die ooit gefilmd is, wanneer de wetenschappers op Antartica een bloedtest uitvoeren om er achter te komen wie van hen een alien is.

“I dunno what the hell’s in there, but it’s weird and pissed off, whatever it is.” The Thing

3. The Fly (Cronenberg, 1986)

Nog een kanshebber voor de beste titel van z’n carrière is body-horror fetishist David Cronenberg met “The Fly” op nummer 3. Ook dit is een remake en nog een voorbeeld van een betere versie dan het origineel. Cronenberg z’n “The Fly” is z’n meest toegankelijke film. Het is net zo gewelddadig als z’n andere films, maar dankzij een hele goed acteerprestatie van Jeff Goldblum en een boeiend en gevoelig liefdesverhaal met Geena Davis zorgen ervoor dat “The Fly” de kijker weet te pakken, waarbij het veel verder gaat dan het “science” gedeelte.

4. The Terminator (Cameron, 1984)

Misschien wordt deze film niet gezien als een horror, maar meer als een action-thriller, toch neemt Cameron’s meesterwerk The Terminator de 4e plek op deze lijst in. Voor mij is deze film veel enger in z’n opzet dat z’n vervolg. Ja, het is een actiefilm, maar als Arnold Schwarzenegger tanden zou hebben en tijdens de film mensen zou opeten, dan zou dit duidelijk een horror film zijn. Hier speelt hij een robot die terug in tijd is gestuurd om de moeder van de toekomstige leider John Connor te vermoorden, wat hij doet met een arsenaal aan wapens, messen en z’n eigen metalen vuisten. James Cameron, die de film schreef en regisseerde, kwam op het idee door een nachtmerrie die hij ooit had. Het is een heerlijke achtbaanrit met veel spanning en special effects, waarbij het low budget gevoel het geheel des te realistischer doet aanvoelen.

5. The Brood (Cronenberg, 1979)

Nog een Cronenberg en weer een briljant voorbeeld van science fiction en horror die op perfecte wijze samenkomen. Hier zien we hoe psychotherapeut Oliver Reed een nieuwe vorm van therapie uitprobeert. Z’n “Psychoplasmics” zorgt ervoor dat de patient op fysiek z’n lichaam laat zien wat er in ‘m omgaat. Voor Nola Carveth resulteert dat in de vorm van gemuteerde kinderen die ze baart en waar ze telepathische controle over heeft door haar negatieve emoties. Het is een thriller die een goed tempo heeft met een aantal science fiction elementen. Cronenberg zorgt voor een kille, koude ondertoon in de film and is wordt daarbij ondersteund door de stille, sadistische Oliver Reed.

6. Videodrome (Cronenberg, 1983)

Frustrerend, surrealistisch, vreemd, eng: slechts een aantal woorden om Cronenberg’s geliefde en vaak besproken “Videodrome” te beschrijven. Het is erg vooruitdenkend in de manier waarop het de te grote macht van de media laat zien en Cronenberg gebruikt verontrustende, vreemde beeldspraak om te laten zien wat voor effect dat op een man heeft. James Woods is fantastisch gecast en speelt hier één van z’n beste rollen.

7. Invasion of the Body Snatchers (Siegel, 1956)

Het enige voorbeeld waarbij het de originele film en niet de remake is die in de top 10 terecht komt. De “Invasion of the Body Snatches” blijt de beste science fiction film uit de jaren ’50 en kwam voort uit de angst in Amerika voor communisme en een atoomoorlog.

8. Altered States (Russell, 1980)

Ken Russell’s bewerking van Paddy Chayefsky’s boek is een dromerige voorstelling van de obsessie van een man met de zin van het bestaan en zijn daaruit voortvloeiende fysieke en emotionele regressie. Het is een krachtige film met sterke acteerprestaties, helemaal van William Hurt.

9. Scanners (Cronenberg, 1981)

Eén van de meest iconsiche scènes in zowel het horror als sciene fiction genre verschijnt in Cronenberg’s “Scanners” waneer, tijdens een persconferentie die gehouden wordt om de kracht van telekinesis te laten zien (het laten bewegen van voorwerpen op afstand), een rebelse ‘Scanner’ op brute wijze presentator Darryl Revok (Michael Ironside) vermoord. Het exploderende hoofd dat in slow motion wordt getoond is één van de meest memorabele scènes in de film. Scanners mist misschien de verfijning van andere Cronenberg films op deze lijst, maar verdient wel een plek. De manier waarop het horror en science fiction laat zien in een omgeving van wetenschappelijk onderzoek en de monsterlijke kant van de mens laat zien doen maar weinig andere films beter.

10. Alien 3 (Producer’s Cut) (Fincher, 1992)

“Alien 3”werd tijdens z’n release in 1992 door de critici niet met open armen ontvangen. Regisseur David Fincher heeft daarna grotere en betere dingen gedaan met “Seven” en “Fight Club”, maar toch keerde ik elke keer terug naar deze film en wilde ik dat hij beter was dan ik me herinnerde. Natuurlijk had iemand die voor de eerste keer “Alien 3” zag de verwachting dat het gevecht van Ripley met de alien verder zou gaan. Dit veroorzaakten onmiddelijk een probleem – hoe kan Fincher aan de verwachtingen op basis van de eerste twee films voldoen? Het antwoord: Dat kon hij niet en de film werd al snel gezien als een teleurstellende toevoeging aan de franchise. Terugkijkend na ook de vierde en de Alien Versus Predator films te hebben gezien, zie ik Alien 3 toch als een klein meesterwerk. En toen de film die Fincher eigenlijk wilde maken verscheen in de vorm van een “Producer’s Cut” kregen we eindelijk Alien 3 te zien zoals hij moest zijn.

Deze top 10 verscheen origineel op Top10Films.co.uk en is geschreven door Dan Stephens