Als mensen zijn we altijd op zoek naar een manier om moeilijke, ingewikkelde zaken te versimpelen. Gedeeltelijk omdat er voor zorgt dat iets makkelijker te bevatten is en er dus sneller een mening over kan worden gevormd, maar ook omdat velen niet de moeite zullen nemen om te kijken naar de details. Kijk naar de stroom van vluchtelingen uit diverse landen. We maken daar een “thema” of een “problematiek” van waar iedereen vervolgens een mening over kan hebben. Dat groeperen maakt het ook één geheel, waardoor je makkelijk het risico loopt dat je niet langer oog hebt voor de details, voor het feit dat ieder individu een weloverwogen keuze heeft moeten maken om te vertrekken van de plek waar ze zijn opgegroeid en een onzekere toekomst tegemoet gaan. Soms niet alleen voor zichzelf, maar ook voor hun gezin. De documentaire Stranger in Paradise kijkt naar een aantal individuen die op Sicilië aan zijn gekomen en allemaal in de klas komen bij een leraar, gespeeld door Valentijn Dhaenens.
Het feit dat het hier om een acteur gaat maakt dit een enigszins surrealistische documentaire die op de grens zit tussen het vastleggen van gebeurtenissen en fictie. Dat maakt het echter een film die een duidelijk beeld weet neer te zetten over vluchtelingen. Dhaenens verwelkomt steeds groepen van ongeveer 15 man en houdt heftige betogen over waarom Europa niet alle vluchtelingen kan opnemen, waarom ze terug zouden moeten gaan om hun eigen land op te bouwen zoals z’n vader na de tweede wereldoorlog deed, maar ook hoe Europa in het verleden met hun kolonies alle rijkdommen geplunderd hebben. Daardoor worden diverse kant van het debat belicht. Het personage dat hij neerzet is regelmatig confronterend, soms warm, maar altijd met een realistisch gevoel en een onderliggend gevoel van superioriteit. Stranger in Paradise maakt van vluchtelingen weer gezichten, weer mensen en zet de kijker aan tot nadenken. Het confronteert je met de realiteit en laat zien dat dit niet een makkelijk te bevatten “thema” is.
