Iedereen die Dustin Hoffman interviewt verlaat dat gesprek met dezelfde gedachten over hem: warm, intelligent en meegaand. Zijn kleine postuur – hij is maar 1.67 – verdwijnt door zijn aanwezigheid die een ruimte kan vullen. Hij maakt inmiddels deel uit van het meubilair in Hollywood: iconisch en herkenbaar, zowel uiterlijk als met z’n stem. Hij is het goud van Tinseltown en een legende in de filmindustrie.

Als kind zag ik – alhoewel ik dat toen nog niet wist – hoe Hoffman het scherm vulde met een ingetogen gemenigheid in Spielberg z’n “Hook”. Hij was het beste in een verkeerd ingeschatte en te sentimenele poging om het verhaal van Peter Pan opnieuw uit te vinden. Hij trok aan z’n dunne snor en glinsterde met minachting naar iedereen die nog geen vijftien was en slaagde erin om een dreiging te zijn in een lichtvoetige setting.

Z’n volgende film na Hook was nog een luchtige komedie, waarin hij een onwaarschijnlijke held speelt nadat een vliegtuig is neergestort. In Accidental Hero, is Hoffman de kleine crimineel Bernie Laplante die passagiers redt, waaronder journaliste Gale Gayley (Geena Davis). Omdat hij niet om media aandacht zit te springen vanwege zijn achtergrond ziet hij hoe de dakloze John Bubber (Andy Garcia) de verantwoordelijkheid neemt voor zijn heroïsche daden. Het is een betere film dan mensen zeggen – met scherpe humor en een sterke satirische toon of de hypocrisie van de media. Het is ook een film die al vooruit dacht over de manier waarop bekendheden en roddelpers op zoek zijn naar sensatie. Het feit dat Laplante plotseling de aandacht krijgt loopt parallel aan Hoffman’s eigen begin in de wereld van film.

Hij geeft zelf toe dat hij een per ongeluk een filmster werd toen in 1967 The Graduate uitkwam. Aan het begin van de jaren ’60 toen een twintigjarige Dustin Hoffman acteerde in toneelstukken buiten Broadway, was er geen vraag in Hollywood voor zijn soort filmsterren. Hij was kort, dun en had geen sterke kaaklijn en of sprak mensen aan als McQueen en Newman. Een ster zijn was een droom die ver weg was en hij was al voorbij de dertig toen z’n grote doorbraak kwam.

Mel Brooks had hem initieel gecast als nazi toneelschrijver Franz Liebkind in “The Producers”, waar Hoffman erg naar uitkeek omdat Brooks voor hem een idool was. Hij moest echter voor de rol bedanken nadat Mike Nichols hem een kans bood om de hoofdrol als Benjamin Braddock te spelen in “The Graduate”. De film betekende voor Hoffman de erkenning waar hij naar op zoek was. Het bleek ook een carrièremakende film te zijn voor kamergenoot Gene Hackman. Hackman zou Anne Bankcroft’s man spelen, maar werd tijdens de preproductie ontslagen. Doordat hij plotseling beschikbaar was besloot Warren Beatty hem een rol aan te bieden in “Bonnie and Clyde”.

Hoffman zegt dat de ervaring die hij heeft opgedaan door het samenwerken met Nichols zwaar was, maar uiteindelijk leerzaam. Nichols was veeleisend, maar daar leerde hij van. Nichols besteedde veel tijd aan het repeteren met de acteurs, wat volgens Hoffman soms “ondraaglijk” was. Toch geeft hij toe dat Nichols een goede regisseur is. “Toen ik op een dag moe was en me waarschijnlijk niet echt op de scène concentreerde, nam hij me even apart en zei: ‘Je krijgt nooit meer de kans deze scène nog een keer te doen, zo lang als je leeft. En je gaat het in de toekomst een keer op het grote scherm zien.'” Hoffman zou uiteindelijk een Oscar nominatie voor de film krijgen, de eerste van vier nominaties over twaalf jaar. Hij ging uiteindelijk in 1979 met het beeldje naar huis voor zijn rol in “Kramer Versus Kramer”. Het was z’n beloning voor de uren die hij had besteed bij de beroemde Actors Studio en constant werken in het off-Broadway theater circuit en een rechtvaardiging voor zijn gebruik van “method acting”. Voor Hoffman was de roep van Hollywood een roep naar huis; misschien stond het in de sterren geschreven dat de acteur die in Los Angeles geboren werd in de meest lucratieve en in het oog springende industrie terecht zou komen.

10. Lenny (Fosse, 1974)

Regisseur: Bob Fosse
Schrijver: Julian Barry
Hoofdrollen: Dustin Hoffman, Valerie Perrine, Jan Miner, Stanley Beck

Door vele Amerikaanse critici beschouwd als een film die onvoldoende anti-“establishment” was die z’n oorsprong vond in de tegencultuur van de jaren ’50 en ’60. “Lenny” wordt hier echter anders ontvangen. De media zijn meer open voor de werkelijke betekenis van het ‘blah blah blah’ stuk van de komiek en andere obscene excentriciteit. Vaak zien we hoe Hollywood acteurs, muzikanten en komische sterren op talkshows verbijsterd over het gebruik van scheldwoorden of meer expliciete verwijzing van de gastheer naar seks, homoseksualiteit en drugsgebruik.

9. Kramer Versus Kramer (Benton, 1979)

Regisseur: Robert Benton
Schrijver: Robert Benton
Hoofdrollen: Dustin Hoffman, Meryl Streep, Justin Henry, Jane Alexander

“Kramer Versus Kramer” werd in 1979 erg gewaardeerd en ging met veel prijzen naar huis. Het heeft één van Hoffman’s meest ingehouden en natuurlijke acteerprestaties waarvoor (samen met collega Meryl Streep) een Oscar won voor beste acteur. De film won ook een beelde voor beste film, beste regisseur en beste screenplay.

Het was een film van z’n tijd, maar de boodschap is nog steeds nu voelbaar. Het probeerde een licht te schijnen op de veranderende cultuur aan het einde van de jaren ’70. “Kramer Versus Kramer” laat zien wat er gebeurt als de Amerikaanse droom niet werkt. Daarnaast zet het vraagtekens bij de traditionele rol van de vader en wat de impact op werk en relaties is als je een alleenstaande ouder bent. De film geeft zowel de rol van de vader als die van de moeder evenveel gewicht en stelt daarmee het idee dat de moeder de favoriete keuze is bij scheidingszaken op de proef.

8. All The President’s Men (Pakula, 1976)

Regisseur: Alan J. Pakula
Schrijver: William Goldman
Hoofdrollen: Dustin Hoffman, Robert Redford, Jack Warden, Martin Balsam, Jason Robards, Ned Beatty

Dustin Hoffman en Robert Redford zijn beide fantastisch terwijl ze de Nixon regering ten val brengen.

7. Rain Man (Levinson, 1988)

Regisseur: Barry Levinson
Schrijvers: Barry Morrow, Ronald Bass
Hoofdrollen: Dustin Hoffman, Tom Cruise, Valerie Golino

“Rain Man” gaf Hoffman zijn tweede Oscar voor beste acteur. Hij speelde een autistisch genie samen met z’n filmbroer Tom Cruise. Sommige hadden kritiek op de manier waarop hij het te overdreven speelde, maar naar mijn idee is het één van z’n meest gedisciplineerde rollen. Net zoals bij Ratso Rizzo en Louis Dega, Hoffman so embodies the character you forget you’re watching one of the most recognisable Hollywood stars.

6. Marathon Man (Schlesinger, 1976)

Regisseur: John Schlesinger
Schrijver: William Goldman
Hoofdrollen: Dustin Hoffman, Laurence Olivier, William Devane, Roy Scheider, Marthe Keller

Het is fantastisch on Hoffman het scherm zien te delen met Laurence Olivier en de twee stellen niet teleur, helemaal niet in de beruchte tandarts martel scène.

5. Papillon(Schaffner, 1973)

Regisseur: Franklin J. Schaffner
Schrijvers: Henri Charriere, Dalton Trumbo
Hoofdrollen: Dustin Hoffman, Steve McQueen

Krachtig en emotioneel gevangenisdrama met zeer goede rollen van McQueen en Hoffman. McQueen krijgt meer tijd in beeld, maar Hoffman is toch in staat om hem te overtreffen in de scènes die ze samen hebben.

4. Tootsie (Pollack, 1982)

Regisseur: Sydney Pollack
Schrijvers: Larry Gelbart, Murray Schisgal, Barry Levinson, Elaine May
Hoofdrollen: Dustin Hoffman, Jessica Lange, Teri Garr, Dabney Coleman, Charles Durning, Bill Murray, Sydney Pollack

Een hele generatie – die van mezelf – geloofde lange tijd dat Robin Williams de beste man in een jurk was en dat “Mrs. Doubtfire” de grappigste film ooit was. Gelukkig is tijd ergens goed voor: kennis. Ik zag “Tootsie” een keer laat op tv en wist genoeg. Hoffman liet in 1982 zien hoe veelzijdig hij is in deze grappige rol als acteur Michael Dorsey. Een man die moeite heeft om een goede rol op tv te krijgen en besluit zich als vrouw te kleden en auditie te doen voor een vrouwelijke rol. Hij krijgt de baan in de soap “Southwest General”. Hoffman kreeg opnieuw een nominatie voor een Oscar als beste acteur maar wist dat niet te verzilveren.

3. Midnight Cowboy (Schlesinger, 1969)

Regisseur: John Schlesinger
Schrijvers: James Leo Herlihy, Waldo Salt
Hoofdrollen: Dustin Hoffman, Jon Voight, Sylvia Miles

Ongetwijfeld één van Dustin Hoffman’s beste rollen. Z’n verschijning als Ratso Rizzo in John Schlesinger’s “Midnight Cowboy” is hartverscheurend menselijk heartbreakingly humane, emotioneel en persoonlijk. Hoffman had hier z’n eerste Oscar voor moeten winnen maar moest genoegen nemen met een nomatie, samen met Voight.

2. Straw Dogs (Peckinpah, 1971)

Regisseur: Sam Peckinpah
Schrijvers: Sam Peckinpah, David Zelag Goodman
Hoofdrollen: Dustin Hoffman, Susan George, Jim Norton, Ken Hutchison, Donald Webster, Del Henney, David Warner

De op-één-na beste prestatie in de carrière van Dustin Hoffman is die in Peckinpah z’n “Straw Dogs”. Hij was niet de eerste keuze voor de hoofdrol van David Sumner, maar accepteerde gelukkig de rol toen deze werd aangeboden. Hij was geïntrigeerd door de afkeer van geweld van het personage en hoe hij uiteindelijk gedwongen wordt om zichzelf en zijn huis fysiek te beschermen tegen criminelen. Hoffman zet Sumner neer als een nerdy, scherpe maar toch ook teruggetrokken man die niet zoveel interesse meer heeft in z’n prachtige vrouw en meer geobsedeerd is door werk en routine. Doordat hij constant wordt uitgedaagd door de mannen die aan het dak werken, spoort zijn vrouw Amy hem aan om voor zichzelf op te komen, wat hij moeilijk vindt. Hij is verlegen en onzeker is situaties waarin hij sociaal moet zijn, terwijl hij een sterke mening en zeker is wanneer hij alleen in z’n kantoor is. Als hij uiteindelijk moet optreden tegen de pesterijen laat Hoffman z’n nieuwe mentale sterkte zien als een nerveuze energie die als adrenaline naar buiten komt. Je ziet hier niet twee aparte karakters die omgewisseld worden omdat het script daar om vraagt – de agressie van Hoffman is constant aanwezig, maar komt pas naar boven wanneer hij het niet meer kan bedwingen.

1. The Graduate (Nichols, 1967)

Regisseur: Mike Nichols
Geschreven door: Calder Willingham, Buck Henry
Hoofdrollen: Dustin Hoffman, Anne Bankcroft, Katherine Ross, William Daniels, Murray Hamilton

Dustin Hoffman’s eerste stap in de wereld van films is nog steeds z’n beste prestatie. Dit verhaal van een recent afgestudeerde jonge man die z’n plek in het leven probeert te vinden en daarnaast constant onder druk staat van z’n ouders geeft hij net de juiste dosis verbijstering en idealisme. Hoffman kreeg dankzij deze rol z’n eerste Oscar nominatie.

Deze top 10 verscheen origineel op Top10Films.co.uk en is geschreven door Dan Stephens