The Legend of Hercules (2014) – Recensie

Elk jaar komen er van die films uit waarbij je van tevoren al het gevoel hebt “die kan ik beter overslaan”. Het is een soort onderbuikgevoel dat je als filmliefhebber ontwikkeld hebt en vaak blijkt dat gevoel juist te zijn. In 2014 zou de film Hercules met in de hoofdrol Dwayne Johnson uitkomen en niet lang daarvoor was er ineens deze film. Ik weet niet of het de bedoeling was dat The Legend of Hercules probeerde wat omzet weg te snoepen, maar alles schreeuwde dat het een B-film was. Ik sloeg de film dan ook over, maar toen deze recent op TV werd uitgezonden besloot ik ‘m te zien. Daarvan heb ik een wijze les geleerd: soms moet je dit soort films gewoon kijken om een goed perspectief te krijgen over films die wel de moeite waard zijn.

Het verhaal gaat natuurlijk over Hercules. De film laat zien hoe z’n moeder zwanger werd en dat ze dat geheim moest houden voor z’n vader. Hij groeit op als prins Alcides en is verliefd op prinses Hebe van Kreta. Z’n oudere broer, prins Iphicles, vindt dat maar niets en wil met de prinses trouwen. Hercules wordt naar Egypte gestuurd. Het blijkt een val te zijn en iedereen is overtuigd dat de jonge prins is omgekomen. Hercules besluit terug te gaan om wraak te nemen op z’n broer (en z’n vader).

 Het werd al snel duidelijk dat ik van deze vertelling van het Hercules verhaal niet al te hoge verwachtingen moest hebben. De film straalt “low budget” uit, met CGI creaties van gebouwen en een leeuw die geen moment overtuigend overkomen. Dat is echter niet het enige waar kritiek op te leveren valt. De dialogen zijn vaak niet om aan te horen en hoofdrolspeler Kellan Lutz is duidelijk voor z’n fysieke verschijning gekozen en minder voor z’n acteertalent. Hij mist daarnaast de charme of uitstraling die je bij een mytische figuur als Hercules zou verwachten. De momenten waarop er wordt geprobeerd drama uit te beelden weten niet de gevoelige snaar te raken en dat maakt van The Legend of Hercules dan ook een ervaring waar je je doorheen moet worstelen.