Black Mirror – Seizoen 3: San Junipero

*Deze recensie bevat spoilers*
De lichamen waarin we leven zijn tijdelijk en onder invloed van tijd raken ze langzaam in verval. Hoe jong we ook van geest zijn, uiteindelijk gaan we ten onder aan het falen van de cellen waaruit we bestaan. Al eeuwen wordt er gezocht naar een bron van de eeuwige jeugd, maar tevergeefs. Toch lijkt een nieuwe denkrichting steeds meer momentum te krijgen, eentje die ook al in diverse films uitgebeeld is, namelijk het verlaten van ons lichaam en onze persoonlijkheid up te loaden naar een computer. The Matrix liet aan mensen een gesimuleerde wereld zien en in de laatste Terminator film of Transcendence kon je zien wat voor extra krachten zo’n omgeving zou kunnen toevoegen. Ook deze aflevering van Black Mirror bekijkt hoe ons bewustzijn en computers samen zouden kunnen werken.

San Junipero is initieel een verwarrend, omdat er bewust niet wordt prijsgegeven wat er gebeurt. Initieel zie je hoe een jonge vrouw ongemakkelijk in de jaren tachtig in een club in gesprek raakt met een ander, maar als ze na de nacht te hebben doorgebracht de ander weer probeert te zoeken en je hoort dat diegene vaker in de jaren 90 te vinden is beginnen de vraagtekens. Langzaam wordt er meer bekend en is dit één van de weinige afleveringen in deze serie die niet negatief eindigt. Het gaat op zoek naar mogelijke antwoorden hoe ons leven er uit zou kunnen zien als we niet langer beperkt zouden zijn door onze fysieke verschijning en we het eeuwige leven zouden kunnen hebben. Eén van de beste afleveringen van dit seizoen, met mooie rollen van Gugu Mbatha-Raw en Mackenzie Davis.