Passengers (2016) – Recensie

De “hype train” voor deze film was van tevoren op volle snelheid. Iedereen die ik kende kon niet wachten om deze film te zien. Waarschijnlijk omdat zowel Chris Pratt als Jennifer Lawrence de laatste jaren garant staan voor films die de moeite waard zijn. Voeg daarbij nog een science fiction sausje toe en een gelikte trailer en iedereen was verkocht. Zelf liet ik die trein aan me voorbijgaan en duurde het dus even voordat ik de film bekeek en dat is maar goed ook, want wat is deze film een teleurstelling.

Een ruimteschip is op weg naar een verre kolonie en de passagiers zijn allemaal in “hypersleep” gedurende de reis die meer dan een gemiddeld mensenleven duurt. Eén van die passagiers is Jim Preston (Pratt), een onderhoudsman, die door een probleem te vroeg wakker wordt, namelijk 90 jaar voor aankomst. Het duurt niet lang voordat hij zich realiseert dat hij de enige is die niet slaapt. Hij probeert van alles om weer in slaap te komen, maar moet uiteindelijk rust vinden met zijn situatie. De enige waar hij mee kan praten is een robot barman (Michael Sheen). Op een gegeven moment ziet hij echter Aurora Lane (Lawrence). Hij bekijkt video’s van haar en wordt geobsedeerd. Alhoewel hij initieel niet van plan is om iets te doen, besluit hij uiteindelijk haar wakker te maken en haar voor zich te winnen. Een beslissing die zelfzuchtig is en waar hij mee moet leven en dat blijkt niet z’n enige probleem te zijn.

 Al met al een zeer interessante setup in een ruimteschip dat prachtig ontworpen is. Het is alleen jammer dat de film inhoudelijk bijna net zo leeg is als de ruimtes waarin de karakters zich bevinden. Dit is een verhaal dat erg donker had kunnen zijn, maar uiteindelijk is het meer een luchtig romantisch verhaal waarbij je als kijker nooit echt overtuigt wordt door de band tussen de hoofdrolspelers en worden de consequenties van keuzes niet diep genoeg bekeken. Helaas een gemiste kans, maar een film die desondanks wel redelijk wegkijkt.