American Honey (2016) – Recensie

De roadmovie is op het eerste gezicht vaak heel simpel één of meerdere personen die van punt A naar punt B gaan en onderweg van alles meemaken. Een goede roadmovie is echter meer, waarbij de personages nieuwe inzichten krijgen en zichzelf leren kennen doordat ze oog in oog staan met situaties die nieuw voor hen zijn. Je zou dit soort films kunnen zien als een supergeconcentreerde versie van het leven, waarbij het niet om de bestemming gaat, maar de reis er naar toe.

Star (Sasha Lane) heeft alles behalve een fijn leven, ze moet voor twee kleine kinderen zorgen die niet van haar zijn, ze wordt misbruikt en heeft ruzie met de mensen die om haar zouden moeten geven. Wanneer ze bij een supermarkt Jake (Shia LaBeouf) en z’n crew ziet voelt ze een connectie. Hij introduceert zichzelf en vraagt of ze met hem mee wil gaan. Ze besluit haar uitzichtloze bestaan gedag te zeggen en reist mee met een grote groep jongeren die tijdens reis volop genieten van harde muziek, drank en drugs. De groep wordt geleid door Krystal (Riley Keough) en heeft een aantal strenge regels waar ook Star zich aan zal moeten houden. Om geld te verdienen proberen de jongeren magazines te verkopen. Degenen die het minst verkopen moeten met elkaar vechten. Jake neemt Star onder z’n hoede en de twee beginnen wat voor elkaar te voelen, terwijl relaties niet zijn toegestaan. Tegelijkertijd ontdekt Star, die erg vriendelijk en goedgelovig is, ook meer over zichzelf.

 Ik zag American Honey al in januari, maar bijna twee maanden later kan ik zeggen dat het er één is die is blijven hangen. Dat is niet alleen te danken aan het fantastische spel van Sasha Lane (en Shia LaBeaouf), maar ook aan de manier waarop een andere kant van Amerika getoond wordt. Dit is niet alleen glamour, maar ook arme wijken, wijde landschappen, “truckstops” en de subcultuur die binnen de groep leeft. Je zou dat laatste bijna kunnen vergelijken met de wilde groep uit Kids, maar dan in een andere levensfase. Het is allemaal mooi in beeld gebracht met veel oog voor detail. Een emotionele film op meerdere vlakken en één van m’n favorieten van het jaar tot nu toe is.