Darius McCollum is een man met een passie en passie hebben is vaak iets moois, het betekent dat er iets is wat je zo sterk beroert dat je er helemaal in opgaat, er met liefde tijd insteekt en het mogelijk een verrijking van je leven is. Gedeeltelijk geldt dat ook voor Darius. Hij houdt namelijk verschrikkelijk veel van metro’s en het transportbedrijf van New York. Als sinds kind bracht hij veel tijd door met medewerkers bij de metro. Hij hielp ze, reed met ze mee en had op een gegeven moment zo’n goed band en zoveel kennis dat een metrobestuurder besloot hem de metro te laten besturen. Toen hij op een gegeven moment als 15-jarige even alleen mocht rijden ging het mis en werd hij opgepakt. Was het daarbij gebleven dan was er waarschijnlijk niets aan de hand geweest, maar Darius had een drang om metro’s te rijden. Zijn sollicitatie werd afgewezen en Darius vond andere manieren om toch te doen wat hij wilde. Hij besloot gewoon metro’s of bussen in de remise te lenen om vervolgens de routes te rijden. Hij is al 32 keer gearresteerd en is inmiddels 50. De helft van z’n leven heeft hij vanwege zijn ritjes achter tralies doorgebracht.
Het probleem met Darius is dat hij het syndroom van Asperger heeft, waardoor hij dit allemaal doet. Hij wil veranderen, maar dat wil niet lukken en het systeem waarin hij zich bevindt investeert niet in de juiste behandelingen zodat hij geholpen wordt. Darius komt uitgebreid aan het woord en het is duidelijk dat hij extreem veel kennis heeft van het openbaar vervoer en daar handig gebruik van heeft gemaakt om te doen wat hij wil. Hij heeft veel media aandacht gekregen, maar deze documentaire laat ook de andere kant van de spectaculaire krantenkoppen zien. Je zou willen dat je iets kan doen om deze man te helpen, want oplossingen lijken zo simpel te zijn.
