Kong: Skull Island (2017) – Recensie

De originele King Kong uit 1933 blijft voor mij altijd de ultieme King Kong film, eentje die z’n tijd ver vooruit was en ondanks z’n ouderdom en vele andere films die het prehistorische beest laten zien nog steeds heerlijk om te kijken. In monsterfilms kunnen we als mensheid alleen maar hopen dat we het overleven, omdat er bijna niets is wat deze monsters tegen kan houden. En dat geldt ook voor de beesten in Kong: Skull Island (wat dat zijn de echte “Fantastic Beasts and Where to Find Them)

Het is het de jaren zeventig en het einde van de Vietnam-oorlog wordt aangekondigd. Voor onderzoeker Bill Randa (John Goodman) de laatste kans om het onderzoek dat hij wil doen op een mysterieus, recent ontdekt eiland, door de overheid te laten financieren. Hij slaagt erin en stelt een team samen om op deze moeilijk bereikbare plek te komen. Avonturier en gids James Conrad (Tom Hiddleston), fotograaf Mason Weaver (Brie Larson) en een groep soldaten onder leiding van Preston Packard (Samuel L. Jackson), die gefrusteerd is omdat de oorlog gestopt is terwijl hij niet gewonnen heeft. Als ze eenmaal per helikopter het eiland bereiken ontdekken ze al snel dat ze niet alleen zijn en moet de groep zien te overleven.

 Kong: Skull Island stelt voor fans van monsterfilms alles behalve teleur. Kong blijkt niet het enige gevaar te zijn en door middel van overtuigende special effects worden ze allemaal tot leven gebracht. Net zoals de karakters heb je als kijker geen idee wat er steeds staat te gebeuren en elk karakter kan het zomaar ineens niet overleven. De cast is indrukwekkend, met veel bekende gezichten, waarbij je je bij sommige karakters wel afvraagt waarom ze in de film zitten (zoals de hulpjes van Randa), omdat ze amper iets bijdragen aan het geheel. De film biedt veel spektakel (en schrikmomenten) en is op en top vermaak. Ondanks een onnodige afsluiting tijdens de eindcredits heb ik volop genoten. Dit is precies wat ik van een monsterfilm verwacht.