De boeken van Dan Brown zijn al jaren bestsellers. De manier waarop hij interessante geschiedkundige feiten mengt met een spannend verhaal spreekt aan. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik destijds een audioversie van The Da Vinci Code in m’n auto luisterde op weg naar werk en soms nog tien minuten na aankomst bleef zitten om verder te luisteren. Dat de boeken de overstap naar films hebben gemaakt is een logische, juist omdat het een goede mix heeft van actiemomenten met onderzoek, waarbij je het bijna zou kunnen vergelijken met de Indiana Jones films, maar dan zonder fedora en zweep. Bijna…want helaas slaagden de eerste twee films, The Da Vinci Code en Angels & Demons er niet in om datzelfde nivo te halen en waren de meeste recensies redelijk negatief. Inferno is al weer het derde deel in de reeks die hoogleraar kunstgeschiedenis en symboliek, Robert Langdon (Tom Hanks) volgt. Driemaal scheepsrecht?
Het begint allemaal erg veelbelovend. Robert Langdon lijkt niet meer te weten wie hij is en wat er met hem is gebeurt en wordt geplaagd door verschrikkelijke visies die zich in de hel zouden kunnen afspelen. Hij wordt wakker in een ziekenhuis, waar hij wordt verzorgd door Sienna Brooks (Felicity Jones). Wanneer hij daar niet veilig blijkt te zijn ontsnappen de twee en komen ze er achter dat Robert een code heeft die ze moeten oplossen om een wereldbedreigend complot te stoppen. Het betekent, net zoals in de vorige films, dat ze diverse historische locaties bezoeken om langzaam te ontcijferen wat er precies aan de hand is. Dit terwijl ze door diverse anderen achtervolgd worden en niet weten waarom.
Helaas slaagt de film er niet in om boeiend te blijven. Inferno voelt rommelig aan en het is moeilijk te zeggen of de oorzaak het bronmateriaal is (dat ik overigens niet heb gelezen). Er zijn diverse personages waarover je maar weinig te weten komt en daardoor eendimensionaal blijven. Alhoewel Tom Hanks als acteur veel in z’n mars heeft, wordt er hier uiterst weinig van hem gevraagd waardoor hij ook niet het geheel naar een hoger nivo tilt. De historische feitjes en mooie beelden maken zeker wat goed, maar ook dit deel weet niet het gevoel dat ik heb bij de verfilmingen van de boeken van Dan Brown positief te veranderen. Het is zeker niet de slechtste film in de trilogie, maar dat zegt natuurlijk niet erg veel.
Vond hem ook niet meer dan onderhoudend maar de climax deed me ontsteken in woede en teleurstelling.
Bij een boekverfilming mag men zich best wel artistieke vrijheden permitteren maar dit riekt deze keer naar heiligschennis. Dit omdat de film echt 180 graden anders eindigt dan in het boek
Nu ben ik wel benieuwd….wat gebeurde er aan het einde van het boek?
Lees het boek zou ik zeggen, en laat je verrassen. Vergeleken met het einde van het boek was dit een aanfluiting. Ik vond het boek ook goed, de film niet (al was ik volgens mij nog vrij mild in m’n eindoordeel).
Ik neem de tijd niet om boeken te lezen… Anders zien ik het wel op Wikipedia ofzo op…
Ik vond het ook ontzettend raar. Het einde van het boek is vele malen beter! Wat dan wel weer goed was, was dat je dit einde niet verwachtte. Althans, ik dus niet.
Heb even opgezocht wat het einde van het boek is en dat is inderdaad beter, met veel meer impact.
Ik vind alle films over professor Langdon prima kijkplezier. Dat het waarheidsgehalte van de verhalen laag is neem ik op de koop toe. Voor mij is het bij het beoordelen van films altijd belangrijk of ik thuis of in de bioscoop een leuke avond heb gehad en dat is met deze films zeker het geval. Ik beoordeel films niet zoals mijn boekrecensies schrijf.
Dan is er nog een ander element waardoor ik deze films zeer waardeer en dat is de muziek. Hans Zimmer vind ik geweldig. Ik hoop dat ik in staat ben om in juni naar Nederland te komen want eind juni geeft hij met zijn orkest een concert in Amsterdam.
Ja, zijn ze niet vervelend om te zien.
De Dan Brown boekjes lijken altijd heel erg belangrijk te zijn, vol kunst, cultuur en mysterie, maar het niveau blijft altijd een beetje hangen op “vakantieromannetje”. En dat is prima, verder. Maar het resulteert wel in rommelige films met een plot dat nog dunner is dan het origineel.
En dat einde was al helemaal een aanfluiting.
Overigens heeft The Da Vinci Code wel een van mijn favoriete Zimmer-soundtracks!
Het historische element vindt ik het meest interessante en de films hebben natuurlijk maar beperkte tijd om daar aandacht aan te besteden. Grappig om te lezen dat je niet zoals Joop ook die soundtracks zo waardeert.
Pingback: Demain Tout Commence (2016) – Recensie | De Filmkijker