Imax is een naam die de meesten op het moment zullen kennen van de Pathé bioscopen (en de iets duurdere prijskaartjes), maar Rotterdam had eind jaren tachtig/begin jaren negentig een echte IMAX bioscoop (of de huidige IMAX zalen vergelijkbaar zijn, daar zijn de meningen over verdeeld). Tijd om weer terug te stappen in de tijd en de Leuvehaven, dat in het centrum van Rotterdam ligt, te bezoeken.
Met het plan “Rotterdam Nu” wordt er aan de Leuvehaven, tegenover het GGD gebouw, een nieuw gebouw neergezet dat een hotel, expositieruimten en een grote bioscoop ontwikkelt. Het gebouw wordt ontworpen door architecten Tuns en Horsting. Vooral van de bioscoop wordt verwacht dat het een grote trekpleister zal zijn voor het publiek om ook dit gedeelte van het centrum te bezoeken. Men verwacht jaarlijks tussen de 200.000 en 300.000 bezoekers. Het doek moet 17 bij 23 meter worden, waar 70mm projectoren de beelden op het doek moeten toveren.
Het plan wordt uitgevoerd en op donderdag 11 mei 1989 wordt het Imaxtheater geopend door staatssecretaris A.J. Evenhuis, waarbij de film “Grand Canyon” getoond wordt. De huur van de films is duur, 150.000 dollar per jaar en bezoeker betalen voor toegang 13 gulden. Het is de bedoeling dat de bioscoop niet alleen IMAX-films toont, maar ook “gewone” films. In de openingsweek draait tot 20:00 een IMAX-film en om 21:00 staat Empire of the Sun van Steven Spielberg op het programma.
In een interview met het Vrije Volk vertellen medewerkers Marieke Benning en Erik Mahieu dat het doek waarschijnlijk de grootste is ter wereld waar speelfilms op worden vertoond. Ze zijn van plan vooral veel science fiction films te draaien zoals Close Encounters, Alien, Dune en 2010. De directeur van het Imax is Geert Geertsma, die ook het Omniversum in Den Haag runt.
Na de opening wordt de 100.000-ste bezoeker al verwelkomd op 11 oktober 1989. Het is een scholier, Annemarie van ‘t Veer, die samen met haar klas de bioscoop bezoekt. Ze krijgen taart en het feestje loopt volgen Het Vrije Volk uit de hand omdat er met taart gegooid wordt.
Ondanks dat de bioscoop jaarlijks rond de 250.000 bezoekers trekt, lukt het niet om winstgevend te zijn. Er zijn nog wel plannen om naast de bioscoop in het gebouw ook nog een museum over het menselijk lichaam te openen, maar die komen niet van de grond. Met een verlies van 7 miljoen gulden wordt er door de curatoren nog geprobeerd een koper te vinden. Op 1 maart 2001 sluiten de deuren definitief. De laatste film die er wordt getoond is passend, namelijk Titanic.
Bronnen:
Het Vrije Volk – 4-2-1986, 12-5-1989, 12-10-1989, 18-10-1989, 14-6-1990
NRC Handelsblad – 12-5-1989
Trouw – 28-02-2001
Bekijk ook:
Het gebouw is er in ieder geval flink op vooruit gegaan 🙂
Ja, van de buitenkant in ieder geval. Binnen ben ik er eigenlijk niet meer geweest sinds het nieuw is. Kan me nog goed herinneren dat ik de eerste Mission Impossible in deze bioscoop gezien heb.
Mooi stuk. Erg dramatisch dat je iets moois opzet wat qua bezoekers nog werkt ook, maar dat je dan toch zo’n verliest draait.
Zonde hoor.
$150.000 per jaar om een film te huren. Tsja, dan moet je wel erg veel winst maken. Zo’n enorm pand kost qua oppervlakte aan grond in hartje Rotterdam ook teveel, want ik vond het beeld mooier als in het Omniversum en die staat er wel nog gewoon.
Ik kan mij voorstellen dat ze op het laatst dus ook geen geld hadden op die kapotte speaker te laten repareren.
De eerste film heb ik inderdaad ook meteen gezien daar en dat was erg indrukwekkend. Later kwamen ze met gewone films als Batman en Fantasia 2000 was wel heel speciaal.
Toen het slechter ging daar, hadden ze nog een Lasershow met muziek van Jean-Michel-Jarre. Was best leuk, al liepen sommige bezoekers, toen ik daar zat, voor het meest spectaculaire einde al weg.
De inrichting met stoelen was mooier als in Pathé 5 dat niet ontworpen is als IMAX van de opbouw af.
Zelfs bovenin zat je in het IMAX zeer dicht op het scherm, zodat je vergat dat je in een bioscoop zat en met zo’n formaat filmpositief kan je ook met je neus op het scherm zitten.
Als je op de achterste rij zat miste je net het achterste surround, omdat je er net iets voorbij zat, dus gingen wij voortaan op de één-na- achterste rij zitten.
Ik vind het ontzettend tof, hoe je die oude en nieuwe foto’s zo heb gemengd en hoe je met dat schuifje het verleden in kan duilken.
Ook in andere rubrieken. Je hebt soms heel goed dezelfde positie kunnen weten vast te leggen.