Dat Annie M.G. Schmidt één van de beste Nederlandse kinderboekenschrijvers was, zullen maar weinig mensen betwijfelen. Ze heeft een indrukwekkende lijst aan titels achtergelaten, waarvan er diverse de basis waren voor een filmversie. Denk aan Minoes, Ibbeltje, Otje, Abeltje en Wiplala. Pluk van de Petteflat is een boek waar ik als kind graag naar luisterde en die ik pas geleden ook heb voorgelezen. Na deze te hebben uitgelezen was ik dan ook erg benieuwd naar de filmversie en hoe deze het verhaal uit het boek naar het scherm zou brengen.
Mocht je het verhaal niet kennen, het gaat over het jongetje Pluk dat met z’n kleine rode takelwagentje op zoek is naar een huis en uiteindelijk in de Petteflat een plek vindt. Hij maakt snel vrienden met onder andere een kakkerlak en een duif, maar ook diverse bewoners van de flat. Daar maakt hij diverse avonturen mee. Het probleem van de film is dat het teveel van die avonturen in één film probeert te stoppen.
Visueel is men er wel in geslaagd om de plekken uit het boek op een leuke manier te realiseren en ook de personages zelf is eigenlijk weinig op aan te merken. De Stampertjes (een vader met zes zoontjes) zijn zo luidruchtig en wild als in het boek, mevrouw Helderder is net zo’n “schurk” als in het boek en ook de Heen en Weerwolf is leuk omgezet naar een pop. De wereld zelf is dus weinig op aan te merken, maar zoals gezegd wil de film te veel doen tijdens z’n speelduur. Het gevolg is een opeenstapeling van momenten die er allemaal in geperst zijn waardoor je als liefhebber van het boek alle momenten herkent, maar het is alsof je random een bladzijde openslaat en alleen dat stukje leest. De film mist een lijn, waardoor hij uiteindelijk tegenvalt. Toch zullen de jongsten onder ons er genoeg plezier aan beleven.
