Obit (2016) – Recensie

Vingers. Het kunnen soms de kleinste dingen in een film zijn die je opvallen en in deze documentaire over de afdeling binnen The New York Times die overlijdensberichten schrijft waren het de handen van de mannen en vrouwen die me opvielen. Je zou verwachten dat een journalist, die naast onderzoek erg veel achter z’n PC zal zitten schrijven daarin efficiënt zou zijn. Toch valt het op dat ze bijna allemaal niet blind kunnen typen. Met naderende deadlines is dat toch een skill die wat oplevert. Want alhoewel de krant voor bekende mensen die al oud zijn of in slechte gezondheid zijn van tevoren al iets schrijven, toch komt het regelmatig voor dat een bekendheid onverwacht komt te overlijden (denk aan Michael Jackson, Philip Seymour Hoffman of Prince). De journalisten zijn elke dag bezig met de dood, maar toch zien ze het wat anders, meer als het stilstaan bij wat de impact van iemand was.

Het schrijven van een overlijdensbericht is niet makkelijk. Er is enorm veel tijdsdruk om het artikel in de krant van de volgende dag te hebben (of binnen zo kort mogelijke tijd op de website) en men moet toch informatie verzamelen. Dat kan zijn door familieleden te bellen, maar ook door andere bronnen door te spitten. Bij elk artikel hoort ook een foto en een kijkje in het archief van de krant is fascinerend. Een enorme ruimte vol met archiefkasten, waarbij er maar één persoon is die een echt idee lijkt te hebben waar bepaalde informatie zich bevindt. Toch geeft ook hij toe dat hij zoveel weet omdat hij er lang werkt, maar dat hij nog steeds niet met alles bekend is.

De documentaire mixt beelden van overleden personen, interviews, scènes waarin journalisten bezig zijn met artikelen schrijven met voorbeelden van geschreven overlijdensberichten en meetings waarbij artikelen gepresenteerd worden. Het geeft een goed beeld van een onderdeel van de krant waar niet iedereen misschien graag aan denkt en laat ook zien dat een typecursussen misschien voor iedereen verplicht moeten worden.