A Monster Calls (2016) – Recensie

Voor ik deze recensie begin…ja, de boom doet sterk aan Groot uit Guardians of the Galaxy denken, wat waarschijnlijk puur toeval is en verder is er geen enkele overeenkomst…now back to my regularly scheduled program:
Kinderen durven hun fantasie de vrije loop te laten gaan. Een stok kan in alles verandert worden en elke nieuwe ruimte kan een potentieel nieuw verhaal zijn. Die fantasie kan echter ook gebruikt worden om met moeilijk situaties om te gaan waarbij wat verzonnen wordt steun biedt.

De 12-jarige Conor (fantastisch neergezet door Lewis MacDougall) woont samen met z’n moeder die aan kanker lijdt. Hij houdt van tekenen en op school droomt hij vaak weg. Daar wordt hij echter ook gepest door een groep jongens die hem regelmatig na school op staan te wachten. Wanneer hij die avond naar bed gaat hoort hij buiten een zware, donderende stem z’n naam roepen. Het blijkt een grote boom te zijn die tot leven is gekomen. Die vertelt hem dat hij aan Conor drie verhalen zal vertellen en dat hij op z’n beurt ook aan het boommonster een verhaal moet vertellen. De waarheid, zijn waarheid. Conor is opstandig, maar wanneer het monster de volgende nacht verschijnt luistert hij aandachtig naar zijn verhaal. De andere verhalen worden de volgende nachten ook verteld terwijl de kijker getuige is van de gebeurtenissen overdag en de worstelingen waarmee Connor te maken krijgt.

 Regisseur J.A. Bayona wist al eerder indruk te maken met The Impossible en slaagt er wederom in een prachtig verhaal met veel emotie tot leven te brengen. Daarbij is ook de manier waarop hij dit doet het vermelden waard omdat de verhalen die de boom vertelt allemaal in indrukwekkende animatievorm worden gepresenteerd. Al die verhalen en de ervaringen van Connor en zijn familie resulteren uiteindelijk in een hartverscheurende climax die je niet snel zal vergeten. Mocht je denken dat dit een simpele kinderfilm is over een jongen en een pratende boom dan heb je het heel erg mis en zal je zeer positief verrast worden.