Assassin’s Creed (2016) – Recensie

Games geven je als speler de controle over een ander personage die dingen in de speelwereld kan doen die in het echte leven vaak onmogelijk zijn. Dat is ook het geval voor de Assassin’s Creed serie van games, waarbij je als lid van een geheime orde eeuwen geleden door oude steden kon begeven en met de gratie van een parcours runner over daken kon bewegen om het op te nemen tegen de Templars. Aangezien niet alle games zich rond dezelfde tijd afspeelden werd er een element toegevoegd in het “heden”, waarbij door middel van een machine, de Animus, het mogelijk is om in het verleden van een persoon te springen om op die manier artefacten op te sporen die een link met het scheppingsverhaal hebben en waarmee de mensheid kan worden beïnvloed. Het lijkt bij populaire spelseries onvermijdelijk dat er een film van gemaakt wordt en helaas leert de geschiedenis dat die stap bijna altijd resulteert in een film die niet werkt (denk aan het teleurstellende Warcraft). Is dat hier anders?

Callum (Michael Fassbender) is een ter dood veroordeelde moordenaar. Nadat hij de dodelijk injectie heeft ontvangen, wordt hij de volgende dag wakker in Madrid, in een complex dat van de Abstergo Foundation is. Ze vertellen hem dat hij een directe link heeft met de laatste persoon die de “appel” (uit het verhaal van Adam en Eva) in z’n bezit zou hebben gehad en dat hij hen moet helpen deze te vinden door de Animus te gebruiken. Hij wordt terug getransporteerd naar het jaar 1492 en maakt mee wat zijn directe voorouder, Aguilar de Nerha (die deel uitmaakt van de Assassins), allemaal moest doorstaan om te voorkomen dat de Templars de complete macht over de wereld kregen.

 Het grote probleem dat Assassin’s Creed heeft is dat je als kijker geen controle hebt over Aguilar en dat is ook het geval voor Callum. De wetenschapper die hem begeleid, Sofia (Marion Cotillard), vertelt hem dat hij niets kan veranderen. Dat betekent dus dat hij een passieve getuige is van de acties van z’n voorvader terwijl hij vastzit in een soort extreme 4D bioscoop stoel. Hij kan de gebeurtenissen niet beïnvloeden, waardoor er geen spanning is. En alhoewel het knap is dat Andalusia van eind 15e eeuw uit de computer wordt getoverd, is er zoveel rook aan alle overzicht shots toegevoegd dat je je afvraagt of de bewoners van deze omgeving niet constant lopen te hoesten en last van hun keel hebben van alle ingeademde stoffen. De actiescènes zijn vaak extreem snel ge-edit, waardoor je als kijker het overzicht al snel verliest. Naast de gebeurtenissen in het verleden speelt er binnen de Abstergo Foundation ook een strijd, waarbij er een aantal bekende acteurs wordt geïntroduceerd die niet alleen bijzonder weinig te doen hebben, maar waarvan de personages zo flinterdun zijn dat ze eigenlijk niets toevoegen aan het verhaal. Assassin’s Creed doet een poging om wel een succesvolle verfilming te zijn van een game, maar helaas slaagt men er hier ook niet in. Het gevoel van vrijheid en zelf keuzes maken dat de serie biedt kan niet in filmformaat vertaald worden wanneer het hoofdpersonage ook daartoe niet in staat is. Als je op zoek bent naar avontuur dan kun je beter één van de games spelen.