Vorige week werd ik via de mail benaderd door Chard, een enthousiaste filmkijker die interesse had in het delen van z’n recensies. Omdat het altijd leuk is om anderen een podium te geven om hun mening te delen, schrijft hij deze keer over één van zijn favorieten: Ghost.
Je hebt klassiekers en klassiekers. Ghost valt daar wat mij betreft absoluut niet buiten. Zo heeft de Titanic: “I am the king of the world”, de Godfather; “I did him an offer, he couldn’t refuse” en Ghost: “Dito”. Ik had de film al een tijd lang niet gezien, totdat ik hem opeens voorbij zag komen op Netflix. Ik heb hele goede herinneringen aan deze film doordat ik hem ooit, samen met mijn moeder, heb gezien (dat is ongeveer the story of my life). We hebben gelachen, gehuild en zijn zelfs geschrokken. Toen ik de film op Netflix terugzag kwamen al die emoties weer op en bekende scènes weer naar voren.
De cast van Ghost bestaat uit: Patrick Swayze, Demi Moore en Whoopi Goldberg. De laatste genoemde vind ik een exceptionele actrice en absoluut ondergewaardeerd. Whoopi maakt wat mij betreft ook de film, ze heeft hier dan ook een Oscar, voor beste bijrol gewonnen. Swayze en Moore vind ik ook sterk spelen.
Sam Wheat (Patrick Swayze), woont samen met zijn vriendin Molly Jensen (Demi Moore). Ze lijken enorm van elkaar te houden, wat na een tijdje wel wat vervelend en klef wordt. Hij werkt bij een belasting kantoor. Als hij ontdekt dat een collega en vriend (Carl) fraudeert, wil hij dit melden. Carl wil graag zijn baan behouden en laat Sam vermoorden, al was het in eerste instantie de bedoeling om Sam af te schrikken en te verwonden. Hierdoor verandert Sam in een geest. Er is niemand die hem kan horen, behalve het nep medium en oplichtster Oda Mae Brown (Whoopi Goldberg). Sam is woest als hij te weten komt dat Carl hem heeft laten vermoorden. Hij wil hem tegenhouden en hem ontmaskeren. Om ervoor te zorgen dat Sam van Carl’s witgewassen geld afblijft chanteert hij Sam met het leven van Molly, die uiteindelijk ook gevaar loopt. Na wat moeilijkheden besluit Oda Mae Sam toch maar te helpen om Carl te ontmaskeren. Ook zou Sam Molly in veiligheid willen brengen en nog één keer graag Molly willen aanraken. Maar of dat gaat lukken ?
Deze film heeft voor mij alles, het is; Romantisch, wat af en toe ook wel op een aflevering van “The Bold and the Beautiful” begon te lijken, komisch, door de inbreng van Whoopi Goldberg en heel af en toe wordt er zelfs gebruik gemaakt van het thriller aspect. Ook de muziek vind ik prachtig, die ook heel goed aansluit bij bepaalde scènes. Ik moest echt aan de tissues toen ik de Demi Moore huilscène zag. Het deed me weer echt denken aan de tijd met mijn moeder op de bank… Doordat Jerry Zucker, de regisseur, al die genres in 1 film heeft samengebracht, krijgt deze film van mij een dikke, vette 8.
Poe, dat is inmiddels een klassieker. De DVD ligt hier al een poosje stof te happen, maar het is inderdaad een mooie film. Toch eens in de 10 jaar volstaat voor mij. Ik kan een goed (liefdes)drama wel waarderen, maar ik kan er niet eindeloos naar kijken.
Zelf heb ik ‘m ook al heel lang niet bekeken 🙂
Dit is toch die film met dat pottenklei-gedoe? Dat is het enige dat ik ooit van die hele film heb gezien haha.
Dat is het inderdaad…klassieke scene waar vaak grappen over zijn gemaakt 🙂