Er zijn van die genres waar je misschien interesse in hebt, maar waar het soms moeilijk is om de weg in te vinden. Voor mij is anime er eentje. Een stroming die zo breed is dat je er alle mogelijke richtingen mee op kan en waarvan ik bijzonder weinig gezien heb. Ja, ik zag heel veel Ghibli films en zo nu en dan een titel, maar daar blijft het bij. Deze film heb ik jaren geleden aan m’n lijst van nog te bekijken titels toegevoegd en was m’n eerste introductie van het werk van regisseur Makoto Shinkai.
5 Centimeters Per Second bestaat uit drie aparte verhalen die allemaal met elkaar gelinkt zijn. Het draait om twee voormalig klasgenoten, Takaki Tōno en Akari Shinohara, die een sterke band hadden maar nooit romantisch waren. In het eerste verhaal, Cherry Blossom, besluiten de twee elkaar na jaren weer te ontmoeten. De reis voor Takaki is zeer lang en een zware sneeuwstorm betekent dat alle treinen die hij moet nemen veel vertraging oplopen. In een tijd waarin er geen internet en mobiele telefoons zijn is het maar de vraag of ze nog op hem zal staan te wachten.
Het tweede verhaal, Cosomonaut speelt zich af tijdens de schooltijd en in het laatste verhaal, 5 Centimeters Per Second zijn ze allebei volwassen en hebben ze over elkaar gedroomd. Zullen ze elkaar ooit nog ontmoeten?
Wat meteen opvalt is hoe visueel indrukwekkend deze film is. De details in elk shot, hoe kort ook, zijn prachtig, de manier waarop licht met objecten speelt perfect gerealiseerd en een gevoel van sfeer overal aanwezig. De verhalen zelf zijn soms wat moeilijk te volgen, waardoor het niet altijd even makkelijk is om echt mee te gaan in de belevingswereld van de personages. Toch is deze anime, die slechts een uur duurt, alleen al vanwege de beelden zeker de moeite waard om een keer te zien.
De beelden zien er inderdaad heel mooi uit. Het verhaal klinkt ook wel mooi.
Was het zeker 🙂
Pingback: Your Name (2016) – Recensie | De Filmkijker