Casey Affleck stond jaren een beetje in de schaduw van zijn broer Ben. Onterecht overigens, want hij heeft in diverse rollen bewezen dat hij een acteur is waar je rekening mee moet houden (denk bijvoorbeeld aan The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford). Met deze film werd zijn talent ook beloond toen hij de Oscar voor beste acteur won. Is alleen zijn rol goed of is de film zelf ook topmateriaal?
Manchester-by-the-Sea, Massachusetts is de plek waar Lee Chandler (Casey Affleck) samen met z’n broer is opgegroeid. Hij trok weg van deze plek en ging in Boston wonen en werkt als klusjesman om rond te komen. Naast z’n werk lijkt hij maar weinig te doen en z’n interactie met anderen is vaak vijandig. Als hij een onverwacht telefoontje krijgt keert hij met spoed terug naar z’n geboortestad, waar z’n broer blijkt te zijn overleden. Het is aan hem om dit aan z’n 16-jarige neef te vertellen en hem ook onder z’n hoede te nemen, iets wat hij zelf eigenlijk niet wil.
Het knappe van deze titel is dat het aan het begin nog een mysterie is waarom Lee z’n leven er zo uit ziet en waarom hij niet staat te springen om terug te keren naar Manchester by the Sea. Affleck zet een man neer die ergens mee worstelt en dat helemaal binnen houdt en zo nu en dan ontploft. Een man van weinig woorden, maar waarbij de ogen meer zeggen dan wat er uit z’n mond komt. Hij wordt geconfronteerd met gebeurtenissen uit z’n verleden en het heden en moet daarin z’n weg zien te vinden terwijl hij ook op z’n neef moet letten. Regisseur Kenneth Lonergan zet dit op fantastische wijze neer en wisselt knap tussen heden en verleden waardoor het grote plaatje steeds duidelijker wordt. Het maakt Manchester by the Sea een niet te missen (zeer emotionele) film die aan het einde van het jaar waarschijnlijk in menig top 10 lijstje van filmlievend Nederland zal staan.
Bovenaan waarschijnlijk. Dat durf ik nu al bijna wel te zeggen.
Wow, dat is best een uitspraak met nog 7 maanden te gaan 🙂
Sommige dingen zijn gewoon zeker in het leven. Daar is dit er één van 🙂 Al wordt hij wel vergezeld door een paar andere pareltjes, dat dan weer wel 🙂
We zullen het zien aan het einde van het jaar 🙂
Voorlopig staat hij bij mij eenzaam bovenaan en andere films zullen van zeer goede huize moeten zijn om deze instant-classic bij te benen.
Kan het me helemaal voorstellen 🙂
Ik vond ’em goed (zeker Affleck is weergaloos), maar was niet zo overdonderd als sommige collega-bloggers hier. Het verraste me overigens dat er nog best wat (zwarte) humor in deze film zat. Daar hoor ik niet iedereen over:)
Ik vond ‘m ook goed, maar heb een beetje hetzelfde als jij. Die scène waarin hij Mulligan tegenkomt wordt door sommigen als eentje beschreven als één van de beste in jaren. Zelf vond ik ‘m erg goed en overtuigend gespeeld, maar het wist me niet zo diep te raken als andere films dat eerder hebben gedaan. De humor was inderdaad leuk.
Eén van de beste films van het jaar met een razendknappe prestatie van Casey Affleck.
Daar kan ik me helemaal in vinden.
Bij mij ook eenzaam bovenaan moet ik bekennen. Wat. Een. Film!
Mooi als een film dat kan bereiken 🙂
Ik heb hetzelfde als Tim en Nostra. Vond het een aardige film, maar was er niet weg van of zo. Die zwarte humor die Tim aanhaalde heeft voor mij wel de film gered. Als die er niet was geweest, zou hij voor mij meer weghebben van zo’n woensdagavond “true story” jankfilm.
Voor mij is dit wel een film die een goede kans maakt ook in m’n eindejaarslijst te komen. Er zitten genoeg momenten in die me wel raken. Zou het niet zo snel vergelijken met zo’n true story 🙂