Alien: Covenant (2017) – Recensie

De originele Alien-franchise is een lange tijd een onbekende reeks in m’n filmkennis geweest. Alhoewel ik de prachtige DVD-set van een Xenomorph-kop met daarin de discs al in 2006 kocht, zag ik de films pas vier jaar later voor het eerst. De eerste film maakte enorme indruk door de sublieme opbouw waarbij je constant in spanning werd gehouden en je de angst van de bemanning voelde. Het vervolg was compleet anders en ook erg goed, maar het was de eerste film die een speciale plek in m’n hart veroverde. Deel 3 en 4 wisten geen blijvende indruk achter te laten en het zou tot 2012 duren (laten we Alien vs Predator maar even vergeten) voordat er weer een nieuwe Alien film kwam in de vorm van Prometheus. Alhoewel velen de film slecht vonden, was ik zelf enorm van de film vanwege de zoektocht die het startte. Waar komen we als mensen vandaan? Dat was de vraag waar de crew van de Prometheus een antwoord naar zocht en alhoewel dat er onvoldoende kwam had ik de hoop dat Alien: Covenant wel met dat antwoord zou komen.

De film speelt zich af in 2104, waarin het schip Covenant op weg is naar Origae-6. De 2000 kolonisten (in hyperslaap) en 1000 embryo’s aan boord moeten er voor zorgen dat de plaat gekoloniseerd gaat worden. Walter (Michael Fassbender) is een android die er voor zorgt dat alle systemen goed functioneren. Zeven jaar voordat ze hun bestemming bereiken wordt het ruimteschip geraakt wordt door een golf van neutrino’s waardoor Walter genoodzaakt is om de crew uit hun hyperslaap te halen zodat het schip gerepareerd kan worden. Als ze tijdens die reparaties een radiosignaal opvangen van een planeet die in de buurt is besluit de kapitein dat ze onderzoek moeten doen om mogelijk deze planeet uit te kiezen om te koloniseren. Een gedeelte van de crew daalt af naar de planeet, waar ze een aantal angstaanjagende ontdekkingen doen.

Vanaf het moment dat de crew gewekt wordt voelt Covenant chaotisch aan. Er is een lading aan karakters die elkaar goed kennen, maar waarbij er niet de tijd genomen wordt om ze ook aan de kijker te introduceren. Aangezien het de crew is zou je verwachten dat ze allemaal hun specialiteit hebben en dat ze speciaal geselecteerd zijn, maar wat dat dan is wordt niet duidelijk gemaakt. Daarnaast blijken er ook een aantal getrouwd te zijn, wat ook initieel niet helder is. Het gevolg is dat je een grote groep personages hebt die je niet kent en waardoor ze allemaal inwisselbaar zijn. En als er dan iets van expositie is, bijvoorbeeld dat iemand religieus is of moeite heeft met het verlies van een dierbaren, dan wordt daar verder niets mee gedaan. Het speelt later in de film toaal geen rol.

 De vraag uit Prometheus lijkt er ook niet eentje te zijn waar nog ooit antwoord op zal worden gegeven en Ridley Scott wil juist de vraag beantwoorden waar de Xenomorphs vandaan komen. Een naar mijn mening oninteressante, net zoals dat je in Star Wars het hele verhaal van de midi-chlorians eigenlijk niet wilde weten. De aliens zijn angstaanjagend en dodelijk en meer dan dat doet er eigenlijk niet toe. Het resulteert in een film die laat zien wat je met een B-film script en heel veel geld kan maken. Want door de beslissingen die er door de crew gemaakt worden zou je bijna denken dat het gemiddelde IQ van de mensheid rond 2100 langzaam het Idiocracy nivo bereikt heeft. Misschien is dat goed te illustreren met een voorbeeld: De groep gaat voor het eerst een onbekende planeet verkennen. Een planeet waar ze totaal niets over weten behalve dat er een signaal van afkomt en waarbij ze besluiten zonder beschermende pakken naar buiten te gaan. Dat soort besluiten blijven zich opstapelen en dat zou je niet verwachten bij een film die deel uitmaakt van de Alien franchise.

Zijn er dan nog positieve punten? Ja, Michael Fassbender is sterk in z’n rol, visueel is alles dik in orde en als de aliens eenmaal ten tonele verschijnen levert dat een aantal schokkende en bloederige momenten op. Het is ook nooit echt saai om te kijken, maar de film mist simpelweg diepgang, spanning en is zeer voorspelbaar waardoor de finale geen adrenaline momenten oplevert. Daarmee is het een titel die teleurstelt en helaas niet de richting opgaat waar ik op had gehoopt.