Een aantal weken geleden verscheen op collegablog In de Bioscoop een gastblog van Henny Wouters (van Cinemagazine) over de rol van de recensent. Alhoewel ik mezelf totaal niet in de opening kan vinden, is het een interessant stuk om te lezen. Zelf denk ik ook dat de invloed van een recensent beperkt zal zijn, maar zoals met elke schrijver, is er een bepaald publiek dat graag het werk van die persoon leest en daar ook een bepaalde waarde aan geeft. Het schrijven van m’n eigen mening doe ik natuurlijk niet alleen voor mezelf, want anders zou ik het ook in een notitieblokje kunnen doen. Ik deel het graag zodat anderen soms titels zien die ze niet kennen en ze een kans geven of de discussie aan kunnen gaan naar aanleiding van hun eigen ervaring met een film.
Wat is voor jou de rol van een recensent?
Ik prikkel mensen graag om verder te denken dan leuk of niet leuk, goed of slecht (als ze dat willen natuurlijk), en zelf een oordeel te gaan vormen/actief over films na te denken. Ik probeer m’n eigen subjectiviteit niet te onderschatten, maar tegelijk wil ik mezelf ook wel enigszins weghouden van het idee dat alle kwaliteit maar smaakgerelateerd is. Niet alle klassiekers liggen me bijvoorbeeld persoonlijk, maar als ik zie dat een film echt goed gemaakt is kan ik er wel een 8 voor geven. Andersom geldt dat ik een film als the Pink Panther (2006) nooit hoger dan een 7 zou geven, ook al is het één van mijn ultieme guilty pleasures.
Los van de cijfers hoop ik ook dat mensen echt de tijd nemen om recensies (in het algemeen) te lezen (pak bijvoorbeeld eens de Filmkrant ipv de Preview, zeg ik dan), en aan de hand daarvan verrassende inzichten opdoen mbt hun eigen mening(en).
Natuurlijk is kwaliteit tot op een bepaald nivo zeker wel te bepalen. Zo vond ik de laatste keer dat ik het zag 2001 helemaal niets, maar dan kan ik wel waarderen dat het heel goed gemaakt is. Zelf laat ik echter heel zwaar meewegen wat ik er van vond en dan vind ik het niet erg om het een lager cijfer te geven. Maar ook een guilty pleasure geef ik gerust een hoog cijfer (zoals één van de Fast & Furious films een aantal jaar geleden omdat ik me er zo mee had vermaakt).
Zeker goed om de tijd te nemen om het te lezen in plaats van enkel naar het cijfer te kijken, maar helaas zijn er veel die daar niet de tijd voor nemen.
Een film kijken doet wat met je gevoel. Dat gevoel proberen wij over te brengen, op een bijna Jip en Janneke-achtige manier. Dat betekent dat we niet altijd nieuwe inzichten geven, maar wat wij voor ons gevoel gezien hebben. Niet altijd even diepgaand, maar heel af en toe wel. Vaak als ik andere recensies lees dan krijg ik nieuwe inzichten. Dat is ook wel leuk aan verschillende recensies. Eén recensie is dan ook niet de maat bij mij. Vaak probeer ik de recensies te lezen van personen waarvan ik weet dat de smaak ongeveer hetzelfde is.
Overigens had ik de betreffende gastblog ook gelezen. Daar ben ik het nog steeds niet mee eens. Als iemand een bepaalde recensie wil lezen, dan kiest hij of zij daar zelf voor. Of je er dan voor gestudeerd hebt maakt voor mij echt niets uit. Vraag en aanbod heet zo iets. Maar dat kan aan mij liggen.
Inderdaad, gevoel is voor mij ook de bepalende factor. En vond het jammer dat het niet mogelijk is om daar commentaar achter te laten….
Informeren. Simpel. Je informeert iemand van wat JIJ van een film of serie vond. Daar kunnen anderen dan weer door beslissen om het product óók te kijken. Of niet.
Daarom is er ook niet één vaste ratingmethode. De één doet het op een schaal van 1/10. De andere met sterren. SchokkendNieuws.nl doet het met doodshoofdjes! Het is pure willekeur van de persoon achter de recensie. Ik heb een tyfushekel aan Minionsfilms en zou die nooit hoger dan 1/5 of 2/10 geven. Maar voor het zelfde geld is iemand enorm fan van die ondingen en geeft zo’n film makkelijk een 8/10.
Pure willekeur, maar het helpt de lezer wel om zelf een eigen mening te vormen.
Ja, je moet uiteindelijk de smaak weten van een bepaalde recensent.
Vroeger maakte ik veel recensies. Tegenwoordig weinig.
Maar als ik een recensie maak wil ik vooral mensen adviseren om de film wel/niet te gaan zien. Dan probeer ik de fantastische, goede, matige of zeer slechte filmervaring die ik heb beleefd te delen en op die manier mensen adviseren. In een conclusie zet ik ook meestal voor wie, of voor wat voor soort mensen de film bedoeld is. Of juist niet.
Op Letterboxd schrijf ik wel recensies, maar die zijn puur omdat ik het leuk vind om iets te zeggen over een film. En ik ken mensen die dat leuk vinden om te lezen. En dan appen we meestal van of we het met elkaar kunnen vinden wat betreft mening.
Recensies lezen doe ik elke dag. Voordat ik een filmpje opzet heb ik waarschijnlijk van tevoren al tig recensies van die film doorgespit. Ik lees recensies ook puur voor advies en te kijken of de film me ligt. Als ik een film toch niet ga kijken lees ik de recensie daar ook niet van.
Maar recensies op blogs of vlogs zijn dus als ik ze maak puur adviserend op een entertainende wijze.
Duidelijk 🙂
Van een recensent verwacht ik duiding, context, verrassende invalshoeken en een eigen(wijze) invalshoek. Daarbij houden kennis en subjectiviteit elkaar in balans. Een recensie is wat mij betreft meer dan de mededeling dat een film goed of slecht is.
Soms begrijpt een recensent de film beter dan ik en dient de recensie als uitleg. In een recensie kan ik lezen wat ik wellicht over het hoofd heb gezien. Een recensie kan ertoe leiden dat ik de film nog een keer ga zien of dat ik films ga ontdekken waarmee de besproken film wordt vergeleken. Soms is het heel verfrissend wanneer iemand enthousiast zijn of haar mening geeft zonder de (bal)last van de filmgeschiedenis. Zolang de meningen maar worden onderbouwd en de filmpassie er vanaf spat.
In tegenstelling tot FilmJunkie lees ik recensies het liefst achteraf, behalve als ik zeker weet dat ik de film toch niet ga zien.
Heb het ook af en toe dat het verduidelijkt, maar ook leuk om te lezen als iemand z’n mening compleet het tegenovergestelde is 🙂
Zelf lees ik ook achteraf!
Deze discussie heb ik nog tijdens mijn studie gevoerd, met “Literaire Kritiek”. Ik zag het altijd als een “kaf van het koren”, maar die kijk ben ik inmiddels “ontgroeid”. Zeker omdat het ook afhangt van de recensent zelf. Ik ben van mening dat hoe objectief een recensent ook probeert te zijn, het gaat nooit lukken een subjectieve mening te geven. Als de recensent iets goed of slecht vindt, hoeft dat niet te betekenen dat iets echt goed of slecht is. Ik zie het meer als opening voor discussie, een manier voor interpretatie, om context te geven, wat dat betreft zie ik wel wat in de commentaar van Gert Verbeek. Zelf recenseer ik zodat ik elke dag schrijf, mijzelf train om scherper te worden in het analyseren van films, en ook mezelf dwing na te denken waarom ik een bepaalde mening/gedachte vorm.
Het is inderdaad altijd subjectief. Over het algemeen wil niemand een slecht product maken. De mening van de maker wordt echter niet altijd gedeeld.
Minimaal. Ik lees zelden individuele recensies. Het zijn over het algemeen meningen gebaseerd op persoonlijke, subjectieve voorkeuren. Onderbouwing komt zelden verder dan ‘ik vind…’. Dat is verder ok, maar ik kan er heel weinig mee.
Respecteer dat helemaal…je ondergaat waar je zelf voor kiest 🙂
De vraag is, wanneer ben je een recensent? Is dat wanneer je ervoor geleerd hebt? Als je salaris ontvang voor de teksten die je schrijft? Ik noem mijzelf recensent, maar eigenlijk ben ik gewoon een liefhebber die graag zijn mening over films deelt. Niet om de specialist uit te hangen, maar om mensen te enthousiasmeren. Tot nu toe lukt dat aardig en ik blijf er dan ook mee doorgaan.
In de regel lees ik veel liever de recensie van mijn collega-bloggers dan van een grote krant of een tijdschrift. Je moet haast een raketgeleerde zijn om die teksten te kunnen begrijpen. Prima als die recensenten daar hun geld mee verdienen, maar of ze er mensen mee bereiken is een ander ding…
Dat is wel grappig, ik lees de VK bijvoorbeeld juist graag. Wil niet zeggen dat ik het er altijd mee eens ben, maar qua taal vind ik ‘t juist wel prettig om een beetje geprikkeld te worden. Ik lees ook iedere maand de filmkrant en probeer de meeste Guardian-recensies bij te houden (Peter Bradshaw o.a.).
Vervelender vind ik dat de krantrecensenten mij soms te eensgezind zijn; bij een film als Moonlight kon je er bijv. vergif op innemen dat het vijf sterren zou regenen, terwijl ik dan juist soms recensenten zoek die met nuances durven komen. Je hebt bijna het idee dat ze op hun donder zouden krijgen als ze dat zouden doen…
Dat is een goede vraag inderdaad. Als je ergens voor wordt betaald betekent dat nog niet meteen dat hetgeen wat je doet goed is. Van mij hoeft er niet echt een naampje op te staan. Ik ben een blogger die films recenseert op z’n eigen manier, maar dat mag je noemen wat je wilt 🙂
Zelf geniet ik daar ook erg van, omdat het lekker persoonlijk is. Toch kan ik een goed geschreven recensie in een krant ook wel waarderen.