My Dinner with André had niet als film gemaakt hoeven te worden. Behalve de opening, speelt heel de film zich af in een restaurant waarbij twee mannen, Wally Shawn (Wallace Shawn) en André Gregory (Andre Gregory), elkaar naar jaren weer ontmoeten en gedurende twee uur met elkaar praten. De camera beweegt amper en shots van de gezichten van de twee mannen wisselen elkaar af. Het is voornamelijk André die aan het woord is, die vertelt over diverse ervaringen die hij heeft gehad. Wat hij meemaakte in de bossen van Polen, waar hij met een grote groep elke dag bijeen kwam en keek wat er zou gebeuren, hoe hij in Engeland leven werd begraven of hoe hij in de Sahara zand at. Allemaal momenten die hij mee heeft gemaakt, op zoek naar iets, momenten die hem lieten nadenken over wat het betekent om te leven. Gregory vertelt de verhalen vol overtuiging en, net zoals bij een podcast van bijvoorbeeld Stephen Tobolowsky, hoor je wat hij vertelt en verzin je daar zelf de beelden bij. André luistert aandachtig, maar kan zich niet altijd vinden in de standpunten van Wally en de twee discussiëren. Wanneer leef je echt is een belangrijke vraag die ze stellen.
En toch, het feit dat My Dinner with André via het medium film gemaakt is zorgt ervoor dat ik ‘m heb gezien. Roger Ebert beschreef deze titel als een film die met geen enkele andere te vergelijken is en dat is waar. Het is niet direct een film die iedereen zal aanspreken. Sommigen zullen het saai of langdradig vinden, maar waar deze twee mannen over praten is boeiend, fascinerend en de vragen zijn nog steeds toepasbaar op de wereld van vandaag. En juist dat zorgt ervoor dat dit een titel is die ik erg kan waarderen. Niet voor z’n visuele aspect, want zo bijzonder is dat niet, maar voornamelijk voor z’n inhoud.
