100 Streets opent met een tekst die voorgedragen wordt door een jongen in een achterstandswijk, die deel uitmaakt van een lokale bende in Londen. Hij vertelt hoe er voor iedereen wel een moment in hun leven is, hoe klein ook, dat de rest kan bepalen. Als ik zelf bijvoorbeeld toen ik tiener was niet op een bepaalde plek was gaan werken, was m’n muzieksmaak anders geweest, had ik bepaalde belangrijke mensen in m’n leven nooit ontmoet en was ik niet de persoon die ik nu ben.
Het verhaal draait om drie personages en de mensen om hen heen. De eerste is Max (Idris Elba), een succesvol rugbyspeler. Vanwege zijn ontrouw is de band met zijn vrouw Emily (Gemma Arterton) sterk bekoeld. Hij ziet z’n kinderen maar af en toe en leeft een leven van sex en drugs. Het tweede personage is Kingsley (Franz Drameh), een misschien iets cliché-matig karakter die in een bende zit, drugs verkoopt en zich langzaam daarvan weg probeert te bewegen met behulp van een Terence (Ken Stott), die deuren voor hem opent om dat te realiseren. De laatste is George (Charlie Creed-Miles), een taxichauffeur, die samen met z’n vrouw Kathy (Kierston Wareing) die er van dromen een kind te adopteren.
&nsbp;100 Streets is een film waar de meningen enorm over zijn verdeeld. Sommigen vinden het teveel een soap, te melodramatisch of voorspelbaar maar zelf behoor ik niet to dit kamp. Door het fantastische acteerwerk zijn de karakters echte mensen die worstelen met echte problemen. Of dat nu een verbroken relatie is, de gevolgen van een ongeluk of het verliezen van een dierbare. In het laatste gedeelte loopt voor iedereen de spanning op en ik werd er in meegezogen. Het is zeker geen Magnolia, maar desondanks toch een film die het kijken waard is.
