“Do the right thing”, het is zo makkelijk gezegd, maar het is in je leven niet altijd makkelijk om de juiste keuzes te maken. Er zijn tegenslagen die je voor het blok kunnen zetten, mensen die je mening niet delen of je tegenwerken of je hebt misschien niet in huis wat je nodig hebt om een doel te bereiken. Om dan af en toe een keuze te maken waarvan je diep van binnen weet dat het niet de beste op lange termijn is, maar toch wat oplevert is dan verleidelijk. Maar ook in een situatie waar de gemoederen hoog oplopen is het een uitdaging om er niet in mee te gaan, om na te blijven denken. Waartoe dat kan leiden als niet iedereen dat doet laat Spike Lee zien in Do The Right Thing.
Het is een warme dag in Brooklyn, de lokale radiopresentator (Samuel L. Jackson) zorgt voor de klanken die het straatbeeld vormen en Spike Lee introduceert de bewoners van een straat. Er is Mookie (Lee), die pizza’s bezorgt voor de lokale pizzeria die gerund wordt door Sal (Danny Aiello). Radio Raheem (Bill Nunn) die de hele dag met z’n boombox op het hoogste volume rondloopt terwijl Public Enemy’s Fight the Power door de speakers klinkt. Buggin Out (Giancarlo Esposito) die er niet tegenkan dat in de pizzeria er geen enkele Afro-Amerikaanse bekendheid aan de muur hangt. Da Mayor (Ossie Davis) die misschien wel heel vaak een biertje drinkt, maar zich toch inzet voor zijn gemeenschap in de hoop een verschil te maken. Langzaam leer je ze allemaal kennen, de mannen die op straat hangen om over van alles en nog wat te kletsen, de Koreanen die hard werken en niet met respect worden behandeld en de band (of het gebrek daarvan) tussen de lokale bewoners en de politie. Naarmate de dag vordert lopen de spanningen op totdat uiteindelijk het kookpunt wordt bereikt en het allemaal mis gaat.
Spike Lee weet als regisseur films te maken die niet alleen in staat zijn om sociale problemen te visualiseren, maar ook te confronteren. Dat zie je ook in deze film, waarbij diverse karakters direct tegen de camera praten (iets wat hij bijvoorbeeld ook effectief gebruikte in The 25th Hour). Soms zijn karakters expres overdreven, maar altijd vormen ze een belangrijke rol om een boodschap over te dragen. Hier ook laat hij zien dat frustraties die misschien al een tijd borrelen uiteindelijk het lont kunnen zijn voor een explosie waarbij er geen ruimte meer is voor communicatie of begrip en de massa overneemt. Er zullen altijd botsingen plaatsvinden tussen culturen en denkwijzen, maar zoals hij aan het einde van de film met quotes van Malcolm X en Martin Luther King aangeeft is het misschien niet altijd de beste manier om dit op te lossen met agressief gedrag. Dat maakt het een film die bijna 30 jaar later nog steeds relevant is.
Dit is een klassieker dat die naam jammer genoeg niet krijgt.
Spike Lee deed niet alles even goed, maar als het goed zat, zat het goed.
Zeker!