Wanneer je iets vaak genoeg doet ontstaat er een bepaalde routine en ga je steeds meer op de automatische piloot doen. Dan gebeurt bij het werk dat je doet, maar zelf merk ik dat ook als blogger. Toch kan die routine gevaarlijk zijn als je er onvoldoende aan doet om jezelf scherp te houden en doelen te zetten en uitdagingen voor jezelf te verzinnen. Regisseur Christopher Guest heeft in z’n carrière al diverse film (waaronder Waiting for Guffman, Best in Show, For Your Consideration en Mascots) gemaakt waarin hij met een bijna vaste groep acteurs werkt, een bepaalde subcultuur uitkiest en de film voornamelijk door middel van improvisatie maakt. Vorig jaar vermaakte ik me erg met Best in Show, maar vond ik z’n Netflix film Mascots tegenvallen. Toch wilde ik nog meer van z’n werk zien en viel m’n oog op A Mighty Wind, voornamelijk omdat recensent Leonard Maltin ‘m aanraadde tijdens diverse van z’n podcasts. En ook al heeft A Mighty Wind z’n grappige momenten, toch ben ik na het zien van deze titel voorlopig wel klaar met zijn concept.
In deze mockumentary duikt Guest de wereld in van de “folk singers”. Na het overlijden van een concert promotor wordt er een benefietconcert gegeven waarbij alle drie grote folkbands uit de jaren ’60, The Folksmen, The New Main Street Singers en Mitch & Mickey weer bij elkaar komen. Ze staan niet allemaal te springen om op te treden en tijdens de film vertellen diverse leden over hun succes, maar ook de tegenslagen die ze kregen te verduren.
Misschien was het de muziek waar ik niets mee had, misschien omdat ik binnen een jaar te veel van dit soort films gezien heb maar dit voelde te veel van hetzelfde (ook omdat veel van dezelfde acteurs erin spelen). De enige waar ik echt steeds om moest lachen is Fred Willard, die er hier ook in slaagt een bizar karakter neer te zetten en dat moeiteloos lijkt te doen. Als je fan bent van Guest’s werk dan valt er genoeg van te genieten, maar zelf mis ik de variatie en was ik na het zien van A Mighty Wind een beetje teleurgesteld.
