Als je informatie over een nieuwe film van iemand hoort is het een goed idee om goed te luisteren. Toen iemand het over Atomic Blonde had en vertelde dat het geregisseerd was door David Leitch verstond in David Lynch. Nu moet je weten dat ik niet iemand ben die van het werk van Lynch houdt, waardoor ik de film eigenlijk niet meer wilde zien. Gelukkig hoorde ik later dat er een connectie was met één van m’n favoriete actiefilms van de laatste jaren, John Wick en toen ik wat meer las over de film werd m’n vergissing duidelijk. Wat ben ik blij dat ik de film uiteindelijk toch in de bioscoop ben gaan zien, want voor fans van actie is het een niet te missen titel.
Lorraine Broughton (Charlize Theron) is een Britse geheim agent in de jaren tachtig die terug is van een missie en wordt ge-“debriefed”. Ze komt net uit Berlijn, waar ze als opdracht had om na de moord op een collega op zoek te gaan naar een lijst met daarin alle spionnen en agenten. Informatie die voor de veiligheidsdienst uiteraard extreem gevoelig is. Het Berlijn waar de muur nog staat is er eentje waarin het leven van een geheim agent gevaarlijk is en je goed je mannetje moet kunnen staan om te overleven. Ze krijgt hulp van David Percival (James McAvoy), die in Oost Berlijn z’n zaakjes goed op orde heeft en Lorraine vraagt hem te helpen met het over de grens smokkelen van een voormalig Stasi agent die wil overlopen. Ze komt in aanraking met agenten uit diverse andere landen, waarbij niet iedereen even vriendelijk is en ze niemand echt lijkt te kunnen vertrouwen.
Als je Atomic Blonde kort zou moeten uitleggen is het een Jason Bourne/John Wick/Bond achtige actiefilm, alleen met een vrouw in de hoofdrol, Salt maar dan nog beter. De jaren ’80 vibe is lekker en voor fans van strak gechoreografeerde actie is er enorm veel om van te genieten. Het hoogtepunt is een gevecht dat (dankzij slim editen) zeven minuten duurt en waar geen einde aan lijkt te komen. Wanneer je denkt dat het over is komt er nog meer actie en deze scène alleen al is reden genoeg om de film te gaan zien. Charlize Theron is overtuigend als geheim agent, maar ook James McAvoy geniet duidelijk van z’n rol. Sommigen hebben kritiek op het verhaal dat moeilijk te volgen zou zijn, maar zelf heb ik dat totaal niet ervaren. Er was constant spanning, Lorraine probeerde langzaam achter de benodigde informatie te komen terwijl de kijker ook nog eens getrakteerd wordt op veel spektakel. Heerlijk.
(Vond trouwens de manier waarop de actie in de trailer op de muziek ge-edit was strakker dan wat Baby Driver deed)
1 van de meest verschrikkelijke belabberde *** film
Niet iedereen houdt van dezelfde soort films en ken meer mensen die het niets vonden. Maar ben wel benieuwd wat je van de actie vond, bijvoorbeeld in dat trappenhuis?
Pingback: Baby Driver (2017) – Recensie | De Filmkijker