Een hotelkamer. Een bebloede hamer. Iemand met een plastic zak over z’n hoofd. Een verloren ketting met naam. Verwijzingen naar Psycho. En Joaquin Phoenix in “beast mode”. In de eerste paar minuten weet You Were Never Really Here je strot beet te pakken en geen moment meer los te laten. De vraag is of dat iets is wat je wel zou willen ondergaan?
Joe (Joaquin Phoenix) spreekt vloeiend geweld en vanwege zijn effectiviteit en efficiency wordt hij voor opdrachten ingehuurd waarbij hij vrouwen uit penibele situaties redt. Hij worstelt echter nog met zijn verleden, waardoor hij regelmatig heftige flashbacks heeft over zijn jeugd en zijn tijd in het leger. Wanneer hij wordt ingehuurd om een jong meisje, dochter van een senator, te redden uit een bordeel wordt zijn wereld op z’n kop gezet en lijkt hij niet langer veilig te zijn.
Het is geen film die alles in een makkelijk te verteren verpakking aanlevert. Niet alles wordt in detail uitgelegd en regisseuse Lynne Ramsay (We Need To Talk About Kevin) laat het aan de kijker over om de (flashback) beelden te interpreteren. Daardoor zal de film niet iedereen aanspreken, ook niet vanwege het vele, keiharde geweld. Als je daar echter wel tegenkunt en goed oplet, dan wordt je getrakteerd op een dijk van een film waarin Joaquin Phoenix weer een genot is om naar te kijken. Zijn Joe is een personage dat ondanks zijn werk nog steeds overkomt als iemand met gevoelens die niet altijd wat hij doet van zich kan afschudden en Phoenix verkoopt dat perfect. You Were Never Really Here is hard, heftig…en heel erg goed.
Voor mij was dit absoluut de topper van de dag. Instant classic die niet voor niets door velen al wordt beschouwd als de Taxi Driver van deze generatie.
Oh ja, die vergelijking snap ik wel. Eentje die ik waarschijnlijk nog wel een tweede keer in de bioscoop ga bekijken.
Klinkt goed, deze. Nog niet in de bios zeker?
Nee, volgens mij duurt dat nog wel even…