Er zijn soms van die acteurs waarbij je kunt zien dat ze potentie hebben, maar die niet altijd in de films verschijnen waarin die potentie helemaal goed uit de verf komt. Miles Teller is daar wat mij betreft een goed voorbeeld van. Alhoewel hij schitterde in Whiplash, is hij daarnaast vooral te zien geweest in lichtere kost zoals de Divergent films, Fantastic Four, War Dogs, That Awkward Moment en Two Night Stand. Met Bleed for This, een biopic, moet hij in de huid kruipen van bokser Vinnie Pazienza.
Vinnie Paz was een bokser die de wereldtitel wist binnen te halen in zijn gewichtsklasse en dus op de top van z’n kunnen wist te presteren. Hij had altijd moeite om niet te zwaar te zijn voor z’n gevechten en omdat hij daardoor op een gegeven moment zelfs in het ziekenhuis belandde vanwege uitdroging besloot hij een klasse hoger te gaan, waar hij ook de wereldtitel veroverde. Z’n leven neemt echter een onverwachte wending wanneer hij betrokken raakt bij een auto-ongeluk en z’n nek breekt. Terwijl z’n artsen hem vertellen dat hij waarschijnlijk nooit meer zal kunnen lopen, laat staan boksen, kan Vinnie het boksen niet uit z’n hoofd houden. Hij is bereid alles te doen om weer de ring in te stappen, zelfs als dat betekent dat hij met een gebroken nek (tegen het advies van z’n artsen) weer langzaam gaat trainen.
Iedereen houdt natuurlijk van interessante “comeback” verhalen en dit is er natuurlijk eentje. Het is ongelooflijk om te zien wat voor risico’s deze bokser heeft genomen om toch weer terug te komen in de ring. Teller, die overtuigt met z’n zware New Yorkse accent, weet de bokser goed neer te zetten. Dat kan trouwens ook gezegd worden van z’n trainer Kevin Rooney, die wordt neergezet door een bijna onherkenbare Aaron Eckhart. De film focust zich voornamelijk op de revalidatie periode en de problemen die Vinnie ondervindt met de mensen om zich heen. Het maakt van Bleed for This een solide film die geen straf is om te kijken, maar echter niet memorabel genoeg is om zich te kunnen meten met andere boksfilms zoals bijvoorbeeld Rocky of Creed. Daarvoor zijn er te weinig “standout moments”.
