Het horror genre is altijd op z’n best geweest wanneer het op de één of andere manier de echte angsten die leven in een maatschappij op een moment weet weer te geven. Of het nu de angst voor de koude oorlog is in de jaren ’50, de verwilderde jeugd in het begin van deze eeuwwisseling, horror is er in geslaagd om de kwesties in de hedendaagse cultuur die onze basis angsten beheersen in film te vertalen. Het genre is waarschijnlijk nooit zo krachtig of invloedrijk meer geweest als tussen het begin van de American New Wave en de totale commercialisering en het tijdperk van “high concept” van de jaren tachtig. Met andere woorden, de beste horrorfilms ooit gemaakt zijn verschenen in de 12 jaar tussen 1967 en 1979.

30. The Amityville Horror (Stuart Rosenberg, USA, 1979)

The Amityville Horror is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en gaat over de familie Lutz die hun droomwoning betrekken om vervolgens te worden geconfronteerd met een supernatuurlijke nachtmerrie.

29. The Last House on the Left (Wes Craven, USA, 1972)

Sadistisch, gewelddadig en compromisloos, The Last House on the Left van Wes Craven werd berucht en was verboden in het Verenigd Koninkrijk in de jaren tachtig. Het is een verhaal met wrede marteling, verkrachting en moord gevolgd door een soortgelijke gewelddadige wraakaanval. De film is niet heel goed, maar het is de moeite waard om te ervaren hoe deze film er in slaagt de kijker te kwetsen. De film laat een periode van Amerikaanse film zien waarin geweld langzaam mainstream werd. Het is geen film die je een tweede keer wil zien.

28. Phantasm (Don Coscarelli, USA, 1979)

De cult klassieker van Don Coscarelli die de film schreef, regisseerde, produceerde en ook de montage deed. Het introduceerde de beruchte Tall Man aan de wereld, een gestoorde begrafenisondernemer die z’n slachtoffers verandert in dwergzombies. Volgens sommigen één van de engste films ooit gemaakt.

27. Shivers (David Cronenberg, Canada, 1975)

Shivers is één van de vele “body-horror” films van de getalenteerde schrijver-regisseur David Cronenberg. De film, die gaat over een parasiet die een aantal mensen infecteert in een apartementencomplex in Montreal, is een reactie op de veranderende houding over sex in de jaren ’70. De parasiet zorgt er voor dat wanneer iemand besmet is dat hij een oncontroleerbare sexuele drang heeft die door sex wordt overgedragen.

26. The Fury (Brian De Palma, USA, 1978)

Brian De Palma’s zeer vermakelijke horrorfilm is een post-Carrie film over telekenesis en z’n verwoestende eigenschappen. Met een fantastische cast waaronder Kirk Douglas, John Cassavetes, Amy Irving, Carrie Snodgress, Charles Durning en muziek van John Williams (die zeer gewaardeerd werd door filmcriticus Pauline Kael)

25. When A Stranger Calls (Fred Walton, USA, 1979)

When a Stranger Calls is een film die lijdt onder de eerste 20 minuten, omdat dat waarschijnlijk de beste 20 minuten ooit zijn van welke horrorfilm dan ook. Dat wordt snel duidelijk wanneer je je realiseert dat de rest van de film niet kan voldoen aan de kwaliteit van de nagelbijtende opening. Toch weet regisseur Fred Walton dit goed te maken met een passende, met spanning gevulde, finale. Het is niet verwonderlijk dat het eerste deel van de film oorspronkelijk een korte film was. Na het succes van Halloween werd de film echter uitgebreid. Het vertelt het verhaal van een babysitter die vreemde telefoontjes krijgt van een man die haar vraagt of ze nog bij de kinderen is gaan kijken. Het resulteert in een “thrill ride” die een briljante wending neemt. En dat allemaal in de eerste paar minuten.

24. The House That Dripped Blood (Peter Duffell, UK, 1971)

Een verzameling van verhalen worden gepresenteerd in Peter Duffell’s The House That Dripped Blood. Een detective onderzoekt vier mysterieuze zaken in een vreemd huis.

23. Sisters (Brian De Palma, USA, 1973)

Margot Kidder en Jennifer Salt spelen de hoofdrol in Brian De Palma’s Sisters waarin een Siamese tweeling die moeite hebben om met elkaar te leven nadat ze na een ingreep van elkaar zijn los gemaakt. Kidder speelt de tweeling. Salt is journalist die getuige is van een moord en denkt dat de tweeling er iets mee te maken heeft.

22. Legend of Hell House (John Hough, UK, 1973)

Richard Matheson heeft zijn eigen roman aangepast voor John Hough’s Legend of Hell House, een film die kijkt naar een groep paranormale onderzoekers die naar het beruchte “Hell House” gaan om zijn bovennatuurlijke eigenschappen te bewijzen of te ontkrachten. De film werd beïnvloed door House on Haunted Hill en The Haunting van 1963.

21. Martin (George A. Romero, USA, 1977)

George A. Romero’s Martin haalt de gotische horror eigenschappen van het vampieren genre weg om een unieke, moderne versie van het monster neer te zetten.

20. The Brood (David Cronenberg, Canada, 1978)

David Cronenberg’s beste werk. Het is een pakkend horror-drama met sterke karakterisatie en een aantal passende maar ook angstaanjagende momenten. Cronenberg weet een koud, bijna afstandelijk gevoel neer te zetten dat de locaties in Ontario weerspiegelt. De film volgt de worsteling tussen vader Frank (Art Hindle) en moeder van de opgenomen moeder Nola (Samantha Edgar) wanneer de zorg over hun dochter onder de loep komt te liggen aangezien Nola geestelijk niet gezond is en een nieuwe, maar mysterieuze therapie ondergaat van een pshychotherapist die gespeeld wordt door Oliver Reed.

19. Invasion of the Body Snatchers (Philip Kaufman, USA, 1978)

Donald Sutherland speelt de hoofdrol in deze zeer goede remake van Invasion of the Body Snatchers uit 1956. Hij ontdekt dat mensen zijn vervangen door replica’s en doet er alles aan om dat te stoppen.

18. The Devil Rides Out (Terence Fisher, UK, 1968)

Hammer brengt het boek van Dennis Wheatley naar het scherm met de stijlvolle film over het occulte. Christopher Lee is de “good guy” en probeert de zoon van een vriend te helpen om niet te worden geinitieerd in een sekte van duivelsaanbidders. Griezlig leuk.

17. Suspiria (Dario Argento, Italy, 1977)

Dario Argento’s beperkte verhaal over een dansschool die wordt gerund door heksen wordt overschaduwd door zijn briljante oog voor detail, stijlvolle camerawerk en een inventieve gebruik van geluid.

16. The Hills Have Eyes (Wes Craven, USA, 1977)

Wes Craven voegde een beetje paranoia toe over nucleaire neerslag in de gebeurtenissen in deze slasher film uit deze jaren ’70. Een familie komt terecht in een woestijn in Nevada. Gestalkt door een wilde groep kannibalen, moeten ze samenwerken om te overleven, ver weg van hun stedelijke comfort. Op een geweldige manier wordt uitgebeeld hoe twee zeer verschillende strijdende families met de situaties omgaan in een tijd waarin het thema van de familie-eenheid veel in Amerikaanse horror voorkomt. In veel gevallen was het het idee dat het monster binnen de familie zelf zat. Hier geeft Craven het idee dat er nog wat hoop is voor moeders en vaders met hun 2,4 kinderen.

15. The Devils (Ken Russell, UK, 1971)

The Devils is berucht omdat hij bij de release in vele landen verboden werd. Deze verontrustende film is deels gebaseerd op Aldous Huxley’s boek The Devils of Loudon, die gaat over een priest die wordt geexectuteerd voor hekserij na een veronderstelde demonische overname van de nonnen van Louden. Oliver Reed en Vanessa Redgrave vertolken de hoofdrollen in deze pakkende film die je bijblijft.

14. Black Christmas (Bob Clark, Canada, 1974)

Bob Clark’s Black Christmas zou de titel van eerste slasher film kunnen krijgen. Het gaf John Carpenter wat ideeen over hoe je wat de camera ziet kon combineren met een mooordenaar die studenten stalkte. Het is een erg goed gemaakte film waarin Clark het publiek veel vanuit het oogpunt van de moordenaar laat zien.

13. Dawn of the Dead (George A. Romero, USA, 1978)

Eén van de beste vervolgen ooit gemaakt. George A. Romero maakte na zijn revolutionaire Night of the Living Dead de net zo slimme en bloederige Dawn of the Dead. Op de poster stond “When there’s no more room in hell the dead will walk the earth” of preciezer “the Mall”, waarbij Romero de film gebruikte om commentaar te leveren op de Amerikaanse consumptiemaatschappij waarin alles te commercieel werd.

12. Witchfinder General (Michael Reeves, UK, 1968)

Michael Reeves’ Witchfinder General was destijds berucht voor de grafische wijze waarop marteling werd vertoond, maar het ontwikkelde een cultstatus nadat de film initieel genegeerd of de grond in werd geboord door recensenten. Het verhaal, over een zelfbenoemde heksenjager die jaagt op degenen die gebruik maken van zwarte magie, is een grimmige, donkere, maar innemende film die z’n invloed laat zien in andere films uit de jaren ’70 zoals Sam Peckinpah’s Straw Dogs en Robin Hardy’s The Wicker Man.

11. Night of the Living Dead (George A. Romero, USA, 1968)

George A. Romero’s zeer inlvoedrijke horrorfilm uit 1968 betekende niet alleen een nieuw begin voor de zombiefilm, het opende ook de deuren voor bloederige films en low-budget exploitatie. De slasher films van de jaren zeventig zouden niet gemaakt zijn zonder Night of the Living Dead. Romero geeft met het lot van protagonist Ben (Duane Jones) commentaar om de Amerikaanse maatschappij van de jaren zestig.

10. The Wicker Man (Robin Hardy, UK, 1973)

Net zoals Nicolas Roeg’s Look Now heeft The Wicker Man een sfeer die niet zo tastbaar is als die van The Exorcist of Jaws, maar niettemin duidelijk aanwezig is. Met andere woorden, zelfs als je niet helemaal kan uitleggen wat het is, zijn de macabere rillingen zeker aanwezig. Het is dat gevoel van angst – je weet dat er iets verschrikkelijks staat te gebeuren, maar je weet niet wat het is. Edward Woodward is geweldig als de onwetende maar goedaardige politie-sergeant die naar het eiland Summerisle wordt gestuurd om op zoek te gaan naar een vermist kind. Als hij daar komt, beweert de lokale bevolking dat ze nooit bestond. De heidense Christopher Lee is de perfecte tegenstander voor Woodwards christelijk idealisme, terwijl Britt Ekland die naakt danst en het bizarre einde je zullen bijblijven nadat de film is afgelopen.

9. Don’t Look Now (Nicolas Roeg, UK, 1973)

Net zoals The Wicker Man, heeft Nicolas Roeg’s film een einde dat shockeert, je boos maakt en ontmoedigt. Het vertelt het verhaal van een stel die nog moeten herstellen van het verlies van hun verdronken dochter. Laura (Julie Christie) en John (Donald Suhterland) zijn naar Europa gegaan waar John werkt als restaurateur van een kerk in Venetie. Laura begint een helderziende te ontmoeten die beweert contact met hun dode dochter te hebben. Naarmate Laura meer geobsedeerd raakt met de mogelijkheid om met hun kind te praten, neemt John meer afstand omdat hij er niet in gelooft. Maar hij ziet steeds een figuur in een rode jas die op z’n dochter lijkt. Hij vraagt zich af of hij niet langzaam gek aan het worden is en de film bereikt z’n climax met één van de meest memorabele eindes binnen het genre. Roeg’s gebruik van visuele motieven en de Venetiaanse achtergrond maken het een visueel spectaculaire horrorfilm. Eentje die je, net zoals alle films op deze lijst, heel lang bij zal blijven.

8. The Texas Chainsaw Massacre (Tobe Hooper, USA, 1974)

Tobe Hooper’s The Texas Chainsaw Massacre is een tour-force van impliciet geweld. Het is een film die vies is, maar het fysieke geweld is grotendeels zonder het bloed en de ingewanden die in andere films wel getoond worden. Toch is Texas Chainsaw Massacre een film die je pakt (net zoals de ongelukkige groep die terecht komt in het huis van een familie kannibalen). Oncompromisloos geweld, verstikkend in zijn tempo en geluiden en onvergetelijk einde.
ettable conclusion.

7. Carrie (Brian De Palma, USA, 1976)

Brian De Palma is voor velen bekend door The Untouchables en Scarface, maar z’n werk in horror en Hitchcock-actige spanning moeten niet worden onderschat. Dressed To Kill is een liefdesbrief aan Hitchcock, en een fantastisch; Blow Out is een zeer ongewaardeerde thriller die weer laat zien dat De Palma goed is met z’n camerabewegingen, split-screen, mise-en-scene; Sisters en The Fury zijn net zo angstaanjagend als elke andere film op deze lijst. Maar boven ze staat echter De Palma’s versie van Stephen King’s eerste boek, Carrie. Het verhaal, over een verlegen tiener die haar nieuwe telekinetische krachten gebruikt om wraak te nemen op de pestkoppen die haar vernederen, is perfect geschoten en gemonteerd. Sissy Spacek is fantastisch in de rol van Carrie, maar het is haar fanatieke religieuze moeder, gespeeld door Piper Laurie, die opvalt. Laurie’s angstaanjagende rol staat meteen na die van Linda Blair in The Exorcist als beste vrouwelijke rol in een Amerikaanse horror film.

6. Halloween (John Carpenter, USA, 1978)

John Carpenter’s zeer invloedrijke film werd de blauwdruk voor elke slasher die sindsdien gemaakt is. Zonder Halloween zou er geen Friday the 13th, Nightmare on Elm Street, Prom Night, My Bloody Valentine, Terror Train, April Fools Day,The House on Sorority Row, Sorority House Massacre, Sleepaway Camp, Scream of I Know What You Did Last Summer zijn…om er maar een paar op te noemen. Carpenter’s suggestieve gebruik van het oogpunt van de moordenaar en exploitatie van met hormonen gevulde tieners sloeg aan bij het publiek van de tijd, vooral het wat jongere en is daarna populair gebleven.

5. The Omen (Richard Donner, USA, 1976)

Door sommigen blijft Richard Donner’s film uit 1976 ondergewaardeerd, als een soort Exorcist-lite horrorfilm die na Friedkin’s meesterwerk gemaakt is om mee te liften op dat succes. Maar The Omen is een fantastisch enge film die er in slaagt onder je huid te kruipen en je niet meer los te laten. Het verhaal van een demonisch kind brengt het monster in het “veilige” gebied van de familie en klein Toby Stephens, die het kind van de duivel speelt, is angstaanjagend in de close-ups van z’n bleke gezicht en ogen die door het scherm lijken te branden. Gregory Peck, met een authentieke en krachtige rol als vader is de basis voor de film. Bepaalde momenten, zoals David Warner’s die door glas heengaat of de zelfmoord van de “nanny” op een verjaardagsfeest vergeet je niet makkelijk. Het gebruik van vervormde foto’s draagt nog bij aan het gevoel van het dreigende noodlot. The Omen is, voor mij, één van de engste films ooit gemaakt.

4. Alien (Scott, USA/UK, 1979)

Ridley Scott revolutioneerde het science fiction genre met deze donkere, monster in de ruimte, film. Er zijn maar weinig monsters als angstaanjagend, mooi en nachtmerrie-achtig bedacht H.R. Giger’s fallische alien. Alien heeft een sterke cast, maar het is Sigourney Weaver die het meest opvalt in een rol die een belangrijk moment was voor vrouwelijke karakters in horrorfilms.

3. Jaws (Steven Spielberg, USA, 1975)

De horrorfilm die voor zowel kinderen als volwassenen werkte. Dat is een belangrijke rede waarom het de eerste blockbuster werd. Iedereen ging de film zien, het liefst een tweede keer. Steven Spielberg’s film over een kuststadje dat wordt geterroriseerd door een grote witte haai is een les in hoe je spanning moet opbouwen en betekende voor Spielberg z’n doorbraak in Hollywood. De haai is één van de meest iconische monsters in film en het was de reden dat veel mensen niet zo happig waren om de zee in te gaan. Drie fantastische rollen van drie heel andere acteurs maakte dit een film die voorbij andere monsterfilms ging en de manier waarop hij het regisseerde laat zien hoe geniaal hij achter de camera is.

2. Rosemary’s Baby (Roman Polanski, USA, 1968)

Roman Polanski brengt Ira Levin’s bestseller uit 1967 naar het scherm met een dreigende atmosfeer en een ingetogen, breekbare rol van Mia Farrow. Het verhaal gaat over een acteur die het moeilijk heeft en die vrienden wordt met een vreemd stel die aan hekserij doen. Als zijn vrouw, zonder dat te weten, het kind van de duivel zal baren, dan zal het goed gaan met zijn acteercarriere. Het is een idee waar de rillingen van over je rug lopen en eentje waar je als kijker aanvankelijk niet van op de hoogte bent. Polanski hult voor lange tijd de ontwikkelingen in mysterie tot het schokkende einde. Ruth Gordon is goed als de heks. De reden dat Rosemary’s Baby zo opvalt is de manier waarop het niets doet met het gothische aspect. Iets dat de meeste horror films van de jaren ’70 wel het geval is. In plaats daarvan speelt het zich in een alledaagse omgeving af.

1. The Exorcist (William Friedkin, USA, 1973)

De vader van alle anderen. De beste horrorfilm ooit gemaakt. William Friedkin’s The Exorcist maakte het publiek zo bang dat sommigen de bioscoop uitliepen. Ook dit was een film die in de UK een tijd niet was toegestaan

The Exorcist is gebaseerd op een waar verhaal en gaat over een jong meisje (Linda Blair) die beheerst wordt door een slechte geest. De wetenschap heeft geen verklaring voor haar problemen, dus probeert haar wanhopige moeder (Ellen Bustyn) het via de kerk. Vader Karras (Jason Miller), die worstelt met z’n eigen geloof na de dood van zijn moeder, ontmoet het bezeten kind om te bepalen of ze door de kerk kan worden geholpen. Het lukt hem niet de demoon uit het kind te krijgen en hij vraagt hulp van de ervaren Merrin (Max von Sydow) en herstelt daarmee z’n eigen geloof in God.

The Exorcist is een verbazingwekkende film – Spielberg noemt Lawrence of Arabia een ‘wonder’, maar dat geldt ook voor The Exorcist. Door Friedkin’s koude, afstandelijke toon en dreigende sfeer pakt het je aan, net zoals de manier waarop het laat zien waarop het kind lijdt en de moeder niet in staat is haar te helpen. De make-up zijn zeer effectief – Linda Blair is onherkenbaar als het demonische wezen dat haar lichaam overneemt en z’n verschrikkelijk uiterlijk via haar gezicht laat zien. Om het dierlijke gezicht van een demoon te zien op een bleek, onschuldig en vrouwelijk gezicht is angstaanjagend. Het is tegelijkertijd in staat om de kijker emotioneel te raken met een dreiging die je bijna kan voelen en je straffen door de manier waarop je ongemakkelijk bent. Het is een onvergetelijk beeld in een onvergetelijke film.

Deze top 30 verscheen origineel op Top10Films.co.uk en is geschreven door Dan Stephens