Bepaalde gebeurtenissen kunnen een gezin voor het leven tekenen en de manier waarop individuele gezinsleden naar het leven kijken voorgoed veranderen. De documentaire Kingdom of Us laat dat op indringende wijze zien.
Vickie is een moeder die samenwoont met haar zeven kinderen, zes meisjes en een jongen. Haar man, Paul Shanks, pleegde in 2007 zelfmoord. Hij liet zijn gezin achter, die er jaren later nog steeds mee bezig zijn. Regisseur Lucy Cohen legt over een aantal jaren vast wat dat met iedereen doet. Paul was ooit een succesvol zanger en legde, bijna obsessief, alles vast op video en uitgebreide verslagen in z’n dagboeken. Initieel lijkt hij in de beelden en geluidsfragmenten die getoond worden een leuke vader te zijn die z’n kinderen vrij, redelijk los van de maatschappij, probeert op te voeden in een huis dat verder redelijk leeg is.
Toch wordt langzaam duidelijk dat hij ook een donkere kant had, leed aan depressiviteit en de kinderen, wanneer ze uit school kwamen, vroegen welke versie van hun vader ze thuis moesten verwachten. Ook al is hij er nu niet meer, nog steeds worstelt iedereen met hun gevoelens en zijn ze allemaal op zoek naar meer beelden en informatie over hun vader die overal in het (inmiddels) ongeordende huis te vinden zijn. Naarmate ze opruimen ontdekken ze meer en komen de emoties die altijd net onder het oppervlak aanwezig zijn weer naar boven. Gecombineerd met de hormonale fase van de inmiddels tieners brengt dat veel te weeg.
Cohen zet op indringende wijze een beeld neer van een gebroken gezin. Een aantal kinderen zijn licht autistisch wat de situatie ook niet makkelijker maakt en de moeder probeert ze goed als mogelijk allemaal te helpen, waarbij ze zichzelf af en toe lijkt te vergeten. De documentaire is niet heel gestructureerd en relatief lang, maar slaagt er in je als kijker een gevoel te geven van het gemis, de vragen en de worstelingen die er spelen. Het maakt het geen makkelijke film en dat hoeft ook niet bij een onderwerp als dit.
