Recent luisterde ik naar een interview met acteur Elijah Wood, die vertelde hoe hij er voor zorgde dat hij z’n geluk niet af liet hangen van het succes van z’n werk, iets wat natuurlijk in Hollywood wel anders ligt. Hij vertelde dat hij van thuis uit had geleerd om z’n “succes” in zichzelf te zoeken, te kijken naar de relaties die hij heeft en hoe hij op zijn manier bijdraagt aan het geluk van anderen. Het was mooi om te horen. Bij het zien van Brad’s Status moest ik aan dat interview denken, want die instelling maakt het leven zo’n stuk makkelijker en zou ook hulpzaam zijn voor de hoofdpersoon in deze film, Brad (Ben Stiller).
Zijn zoon Troy (Austin Abrams) staat op het punt om te gaan studeren en Brad besluit om met z’n zoon mee te gaan om universiteiten te bezoeken. Wat een zoektocht voor Troy is, wordt dat eigenlijk voor Brad. Hij is op een punt in z’n leven beland waar hij zich afvraagt of hij wel zo succesvol is als hij had willen zijn. Vooral als hij kijkt naar z’n studiegenoten, die allemaal zeer rijke zakenmensen zijn geworden, terwijl hij voor een goed doel werkt. Heeft hij wel de juiste keuzes gemaakt? De reis met zijn zoon stelt hem in staat daar antwoorden op te vinden.
Dat Ben Stiller ook goed is in serieuze rollen liet hij al eerder zien (denk aan bv. Greenberg) en ook hier is hij, als man die zich min of meer in z’n midlife crisis bevindt, sterk. Hij speelt een karakter waar oudere kijkers zich zeker aan zullen kunnen relateren en het script weet dankzij zijn ontmoetingen met een jongere generatie op een natuurlijk aanvoelende manier te laten zien hoe je naarmate de tijd vordert, verandert. Brad had bepaalde idealen en zijn passie daarvoor is misschien langzaam wat uitgedoofd. Brad’s Status is een rustige, mooie film die je weer even na laat denken over wat het nu betekent om succesvol te zijn.
