Alhoewel veel mensen zonder problemen privacy-gevoelige informatie met anderen delen door middel van sociale media (of bij het installeren van een app) en snel bij een privacy discussie zeggen “ik heb niets te verbergen” blijkt dat toch heel anders te zijn wanneer iets wat je in een minder moment gedaan hebt gefilmd wordt, online wordt gezet en vervolgens door middel van sites als bijvoorbeeld Dumpert viral gaat. Het kan enorm veel impact hebben op je leven, hoe anderen je zien en zelfs je baan kosten. En degene die het upload doet het enkel en alleen om “views” te genereren, zonder zich in te leven in wat ze de ander aandoen. Regisseur Eef Hilgers, die vroeger vanuit haar kamer (voordat YouTube bestond) al alles filmde en opschreef wat er voor haar deur gebeurde, kijkt naar de “digitale schandpaal” en is, in haar eigen woorden, “een online tocht langs gluurders, reaguurders en gedupeerden van naming en shaming op internet”.
De documentaire speelt zich voornamelijk af op het scherm van haar Macbook, waarin je als kijker wordt overladen met schokkende beelden van vechtpartijen, mensen die in het openbaar seks hebben of voor de lol anderen pijn doen. Hilgers neemt contact op met een aantal mensen die de filmpjes plaatsten of er zelf in voorkomen om er achter te komen wat hier de gevolgen van zijn geweest voor hen. Dankzij de doordringende muziek en een lawine aan beelden van internetfilmpjes roept deze film een gevoel van afkeer op. Toch kan je de vraag stellen, wat Hilgers zelf ook doet, of je door dat allemaal te doen zelf ook een deel bent van het probleem. Persoonlijk vind ik het erg jammer dat er zo veel focus is op de filmpjes en te weinig discussie over dit fenomeen. Het is duidelijk dat er iets aan de orde wordt gesteld, maar dat er veel online staat weet iedereen wel. Is het dan nodig het allemaal te laten zien? Het is een vraag die ik jaren geleden ook stelde bij de documentaire Miss Representation. Eén voorbeeld is meer dan genoeg. Natuurlijk heeft dat sterk te maken met m’n persoonlijke smaak, maar door deze aanpak voelde het voor mij allemaal een beetje te “sensatiezoekend” aan en dat is jammer bij zo’n onderwerp.
