Het was even wachten, maar een nieuw seizoen van m’n één van m’n favoriete series is vanaf vandaag beschikbaar op Netflix. Alhoewel het vanwege z’n donkere vibe niet een show is die ik meteen binge watch, was ik erg benieuwd naar de eerste aflevering vanwege de Star Trek-achtige beelden die Netflix eerder vrijgaf.
Die Star Trek inspiratie is meteen duidelijk. De aflevering opent op een ruimteschip in een 4:3 beeldformaat. De beelden zien er oud uit en ook het acteerwerk past perfect bij een programma uit de jaren ’60. De eerste vraag die ik mezelf stelde was hoe dit een Black Mirror aflevering zou kunnen worden, want hoe pas je in een Star Trek-achtige omgeving het concept toe, maar dat wordt al snel duidelijk: De USS Callister, het schip waarop de personages zich bevinden, maakt deel uit van een game, Infinity. Het VR-spel is ontworpen door Robert Daley (Jesse Plemons), een programmeur die sociaal alles behalve sterk is en binnen z’n bedrijf in z’n rol als CTO maar weinig respect krijgt. Eenmaal thuis heeft hij z’n eigen versie van de game, waarin hij z’n frustraties richting collega’s kan uiten. Hij is op “zijn schip” de baas en duld geen tegenspraak, iets wat de andere personages snel hebben geleerd. Wanneer Robert een nieuw karakter toevoegt, gebaseerd op een nieuwe collega, wil ze niet naar de pijpen dansen van de “captain”. Hij zet haar snel op haar plaats, maar een zaadje is geplant om een plan te verzinnen en hem te stoppen.
Het is een aflevering die wat overeenkomsten heeft met het eerder White Christmas. Zo gaat het hier ook om virtuele duplicaten van echte personen en eentje die weigert om mee te spelen en hiervoor gestraft wordt, alleen niet door met tijd te spelen, maar omdat het om een game gaat door het uiterlijk te veranderen. Daardoor voelt het allemaal net iets minder origineel aan, maar toch valt er genoeg te genieten. Plemons is goed in z’n dubbelrol als zowel teruggetrokken programmeur als de dictator in z’n eigen spelwereld. Daarnaast zijn de overeenkomsten met Star Trek en de dialogen leuk om te zien. Toch is ook de bekende donkere Black Mirror sfeer en humor aanwezig. Een aflevering die je als kijker na laat nadenken over de creatie en behandeling van virtuele karakters, vooral naarmate AI steeds meer menselijke eigenschappen begint te krijgen. Misschien niet de sterkste opener van een Black Mirror seizoen, maar zoals bijna elke aflevering van deze serie het kijken waard.
Ik moet nog aan seizoen een beginnen, maar ga dat dus nog wel doen!
Dit is zo’n serie waarvoor ik andere films of series graag aan de kant schuif…en dat doe ik niet zo snel 🙂
Zeker doen! Ik dacht nog tijdens het kijken van ‘deze serie is best wel iets voor Tim’
Maar toch ben ik er nog steeds van overtuigd dat alles wat je kijkt behalve The Leftovers nog tijdverspilling is. Dus kijk eerst dat religieuze mysteriemeesterwerk (triggered??) En daarna dit duistere, technopareltje
Ik vond dit dus oprecht een klein meesterwerkje. Mind-blown. Één van de beste afleveringen tot op heden. Kwam ook door de hilarische dialogen. Ik zette na deze aflevering wel meteen mijn laptop uit. Vanwege het niet durven bingewatchen van deze parel van een serie.
Dit roep ik trouwens na zowat elke aflevering van Black Mirror op een paar uitzonderingen na. Dus neem het woord ‘meesterwerk’ vooral niet al te serieus. Waarschijnlijk worden de komende episodes dat ook.
Ja, er zijn slechts heel weinig Black Mirror afleveringen die niet zo sterk zijn (bv. The Waldo Moment)
Ik denk dat ik hier wat meer van genoten heb dan jij met name door de frisse cast (Plemons, Milioti, Simpson). Ben benieuwd naar de rest van het seizoen!
De cast was inderdaad prima. Voor mij speelde het feit dat niet heel het concept nieuw was een rol dat ik ‘m net wat lager heb gescoord. Maar na vier seizoenen kan ik me voorstellen dat je wat elementen uit het verleden gebruikt.
Pingback: Black Mirror Seizoen 1 en 2 | De Filmkijker