Eén van de meest controversiële titels (als je alle ophef rondom Star Wars even niet meerekent) dit jaar was mother! Deze door Darren Aronofsky geregisseerde film, met in de hoofdrollen Jennifer Lawrence en Javier Bardem, maakte nogal wat los. CinemaScore, een bedrijf dat meet wat het filmgaand publiek van een film vindt, noteerde voor deze film een F, de laagst mogelijke score. Tijdens de premiere van de titel in Venetië klonk er boegeroep. Toch begreep Aronofsky die reacties, want het is geen makkelijke film om te kijken, eentje die je hard raakt en ongemakkelijk laat voelen en er is veel publiek die daar niet naar op zoek is wanneer ze een film zien. Het maakte mij, mede omdat Aronofsky’s Black Swan m’n all-time favoriete film is, des te benieuwder. En zonder voorkennis deze film zien zoals ik deed, is de impact des te groter
Lawrence speelt een vrouw die samen met haar man (Bardem) in een afgelegen huis woont. Het huis was ooit verwoest door een brand, maar zij neemt het op zich om het huis in z’n oude staat terug te brengen. De man is een schrijver die al lange tijd last heeft van writer’s block. Wanneer er een onverwachte gast plotseling voor de deur staat en de man besluit hem binnen te laten zonder dit met z’n vrouw te overleggen veroorzaakt dat problemen. Het is voor haar ongemakkelijk en maakt haar onrustig. Het blijkt het begin te zijn van het verschijnen van nog meer mensen en het is de vraag of de vrouw hier nog mee om zal kunnen gaan.
Het is slechts het begin van een film die richtingen opgaat die je van tevoren op geen enkele wijze zou kunnen hebben voorspeld. Een film die elke emotie raakt, shockeert en je weet te verbazen. Tijdens het kijken probeer je voor jezelf uit te leggen wat het allemaal betekent en je afvraagt hoeveel gekker het allemaal nog kan worden. Wat begint als iets wat op psychologisch vlak sterk doet denken aan een film als Black Swan, ontpopt zich langzaam tot een (psychologische) horrorfilm die niet voor “faint of heart” is. Alhoewel ik zelf wel langzaam bepaalde verbanden begon te leggen en de symboliek zag, was het pas na het lezen van een aantal andere recensies en artikelen dat ik veel meer een plek kon geven. Juist dat vond ik interessant, omdat het geen direct hapklare brok is maar wat meer investering van de kijker vergt. Aranofsky weet het verhaal mooi in beeld te brengen en laat zien dat hij niet bang is z’n visie volledig uit te voeren, zelfs als dat betekent dat velen het een verschrikkelijke film vinden. Degenen die het wel kunnen waarderen, bereid je voor op een heftige, onvoorspelbare ervaring.
