Over het algemeen hebben romantische komedies een groot probleem. Ze zijn namelijk zeer voorspelbaar en te zoetsappig. Dat is ook de belangrijkste reden dat ze me niet zo snel zullen aanspreken. Toch wist The Big Sick vorig jaar enorm veel positieve reacties los te maken en kwam de titel ook op veel top 10 lijsten langs. Als dat gebeurt is dat dus voldoende reden om een film een kans te geven. En leverde een vermakelijke en verrassende twee uur op.
Kumail (Kumail Nanjiani) is overdag Uber-chauffeur en ‘s avonds stand-up komiek. Hij wil graag ontdekt worden om zo uiteindelijk een grote publiek te kunnen bereiken. Na één van zijn optredens ontmoet hij Emily (Zoe Kazan). Er is een klik tussen de twee en ze brengen wat tijd met elkaar door. Toch is het voor Kumail niet altijd even makkelijk. Z’n familie probeert hem namelijk uit te huwelijken en daardoor ontmoet hij regelmatig potentiële bruiden. Dat levert ook met Emily een probleem op en als het niet goed tussen de twee gaat wordt ze plotseling opgenomen in het ziekenhuis. Kumail besluit haar ouders te informeren en dat is het begin van een onzekere periode.
The Big Sick laat zien hoe de verschillen tussen culturen soms tot moeilijke situaties kunnen leiden. Kumail Nanjiani schreef het script zelf en baseerde dit op zijn echte relatie. Het is dus voor hem een persoonlijke film en hij is er in geslaagd om dat te vertalen naar het grote doek. Dankzij z’n sterke komedie zit The Big Sick vol met humor, maar er is ook voldoende plaats voor romantiek, emotie, momenten waarin hij laat zien wat z’n cultuur inhoudt en wat voor dat effecten dat kan hebben. Het is ook verfrissend om te zien dat een groot deel eigenlijk niet direct gaat over de relatie tussen Kumail en Emily, maar over zijn relatie met haar ouders (leuke rollen van Ray Romano en Holly Hunter). Het is een romantische komedie waar de romantiek wel aanwezig is, maar het is veel meer dan dat en mist gelukkig ook de voorspelbaarheid, wat het enorm verfrissend maakt om te kijken.
Nog zo’n film die ik had willen zien, maar door slechte biostijden (ik heb in de middag geen tijd, en 22:00 door de week red ik ook niet meer) aan me voorbij heb laten gaan. Alsnog maar kijken dus.
Ja, mijn lijstje van films die ik nog zou willen zien is ook groot, maar ben er wat minder mee bezig. Maar deze is goed om een kans te geven!
Ik vond met name het tweede deel sterk als de ouders hun intrede doen. Het eerste deel vond ik best wel clichématig en niet zo sterk.
Je zal bij dit soort films altijd wel momenten hebben die redelijk bij het genre horen, maar vond het hier helemaal niet erg, plus er zat in dat stuk ook flink wat humor.