Als de geschiedenis ons iets heeft geleerd, is het misschien wel dat we als mensheid bijzonder weinig hebben geleerd van de geschiedenis. Op de één of andere manier koesteren we allemaal de stille hoop dat we anders zijn dan mensen die vijftig of tweehonderd jaar geleden leefden. En natuurlijk is dat gedeeltelijk waar, maar in de basis, qua emoties en behoeftes blijven we hetzelfde. Je ziet daarom nog steeds dat mensen die macht bezitten, in combinatie met een bepaalde persoonlijkheid, daar nog steeds misbruik van maken en daar regelmatig nog steeds mee wegkomen. Detroit laat gebeurtenissen zien waarvan iedereen zich ook kan voorstellen dat ze vorige week ergens hebben plaatsgevonden.
Detroit, juli 1963. Na acties van de politie tegen de Afro Amerikaanse gemeenschap ontstaan er rellen in de stad. Aangezien het de politie niet lukt deze onder controle te krijgen, besluit de gouverneur het leger in te zetten. De situatie is gespannen en wanneer een groep jonge mannen in het Algiers Motel besluit voor de grap een aantal schoten richting het leger af te vuren, wordt daar onmiddelijk actie op ondernomen. De politie en het leger gaan richting het hotel en onder leiding van politieagent Philip Krauss (Will Poulter), die alle behalve subtiel is bij zijn aanpak, onstaat er een gespannen situatie waarin een aantal mannen en vrouwen onder extreme dreiging van geweld gedwongen worden antwoorden te geven. De situatie escaleert echter al snel.
Alhoewel Detroit strikt genomen een drama is aangezien het gebaseerd is op echte gebeurtenissen, zou je het ook goed kunnen beschrijven als een horrorfilm. Juist omdat wat er zich in het hotel afspeelt en je je realiseert dat dit in principe iedereen zou kunnen overkomen is dit angstaanjagender dan een film waarin een verzonnen monster wat willekeurige personages terroriseert. De agenten hier zijn de monsters, mannen die vanuit hun oogpunt en de situatie waarin ze zich bevinden, denken de juiste aanpak te hebben gekozen om antwoord te krijgen op hun vragen. Door de stress van het moment vergeten ze misschien hun opleiding, sociale normen en kunnen ze zich niet meer inleven in de ander. Detroit toont dat in al z’n rauwheid en extreem geweld en dat maakt het niet altijd makkelijk om te kijken. Toch is dat een werkelijkheid die soms niet moet worden verbloemd. Het is een film die kan leiden tot discussie en bewustwording. Vooral die bewustwording is belangrijk, omdat je daarmee heel misschien zorgt dat iemand in plaats van weg te kijken z’n mond open doet. Zoals ik al opende, deze gebeurtenissen zullen nooit stoppen, maar hopelijk worden ze door het te bespreken wel wanneer het gebeurt door iemand gestopt zodat de gevolgen niet zo heftig zijn.
