The Post (2017) – Recensie

Het vak van onderzoeksjournalist is een uitdagende. Je moet namelijk aan informatie komen die anderen geheim willen houden en je loopt, wanneer je die informatie hebt en uiteindelijk publiceert risico’s. Wanneer je onderzoek te maken heeft met de overheid, die er vervolgens alles aandoet om informatie weg te houden dan levert dat een botsing van belangen op. De overheid is uiteindelijk gekozen door het volk, maar aan de andere kant kunnen er geheimen zijn die van landsbelang zijn. Aan de andere kant is er de vrijheid van de pers, die in staat moet zijn om over alles te kunnen schrijven. Die botsing van belangen zagen we de afgelopen maanden bijvoorbeeld in Amerika, waarbij de president bepaalde nieuwsorganisaties weerde omdat ze op een manier over hem geschreven hadden die hem niet lag. Dat is echter van alle tijden, zoals The Post laat zien.

Kay Graham (Meryl Streep) runt The Washington Post, een krant die al generaties in de familie is. Ze heeft de positie gekregen na de dood van haar man en komt over als erg onzeker. De krant staat in de jaren ’60 op het punt naar de beurs te gaan en het is een spannende periode waarin investeerders zich nog kunnen terugtrekken. Controverse zou catastrofaal kunnen zijn. Precies rond die periode publiceert The New York Times spraakmakende artikelen over de regering, op basis van wat later “The Pentagon Papers” zou worden genoemd (voor meer info kun je deze documentaire kijken). De regering dwingt via de rechter een verbod op verdere publicatie, maar wanneer de hoofdredacteur van The Post, Ben Bradlee (Tom Hanks), ook belastende informatie in handen krijgt is het de vraag of ze moeten publiceren of zich moeten schikken naar de uitspraak van de rechter in de zaak tegen The New York Times.

 Ik zag deze film tussen het geweld van The Shape of Water, I,Tonya en The Florida Project en in vergelijking met die titels viel deze titel ietwat tegen. Steven Spielberg is een zeer competente filmmaker en The Post is goed gemaakt, ziet er prima uit, maar voor mij ontbrak het een beetje aan authenticiteit. Misschien was het de cinematografie, maar het ik had niet dat gevoel dat een enigszins vergelijkbare films als Spotlight wel wist te creëren. Die voelde “echter” aan. Hier was het vooral het sterke acteerwerk dat ik uiteindelijk het meest kon waarderen, maar had ik nooit echt de overtuiging dat ik “in het moment” zat wat betreft de realiteit van een paar decennia geleden. Geen slechte film, maar ook geen uitblinker.