Alhoewel ik zelf de meeste vragen zelf verzin, kreeg ik recent een vraag via Twitter van Noah over de rol van Hollywood in het neerzetten van idealen. De invloed van de studio’s op ons zelfbeeld is natuurlijk enorm. De meeste films die we gezamenlijk kijken komen toch uit Amerika en dat vormt ons. We zien vaak iets waarnaar we zelf willen streven en als je naar de grote filmsterren kijkt zijn dat toch over het algemeen de ideale mannen en vrouwen. Voor vrouwen betekent dat vaak dat wanneer ze ouder zijn minder makkelijk rollen weten te bemachtigen, terwijl dit voor mannen niet geldt. Naar m’n gevoel is er wel de laatste jaren, naar aanleiding van veel aandacht hiervoor, wat verandert, maar wordt dat soms als “unique selling point” gebruikt in plaats van dat het gewoon is. Er is dus naar mijn mening nog een eind te gaan.
Wat is volgens jou de rol van Hollywood in het promoten van idealen?
Thanks voor het stellen van deze vraag!
Ik zeg zelf altijd dat de idealen die Hollywood verkoopt in theorie best mooi zijn. Alleen ze snappen ‘een betere wereld begint bij jezelf’ niet zo goed. Ze vertellen andere mensen hoe en wat ze moeten denken, terwijl dat eigenlijk vaak behoorlijk hypocriet is. En dan heb ik het nu vooral over celebrity’s die hun idealen op feestjes als de Oscars of de Golden Globes met de wereld delen.
Over de films en series is wel een duidelijk idealisme te zien wat Hollywood promoot: Het spiritualisme.
Dit kan zijn het geloof in een God en de hoop, maar tegenwoordig is het vooral een meer boeddhistisch iets. Het is dan vooral Disney die hier de boventoon voert met films als Star Wars, de Marvel films, animatiefilms als Vaiana en Coco.
Het is vrij duidelijk dat er iemand daar in Disney’s directie een bepaalde spirituele visie wilt meegeven aan het publiek.
Wraak is ook iets waar Hollywood veel mee doet. Er zijn een paar mooie vergevingsfilms als Railway Man, maar de meeste films die het onderwerp wraak bevatten, die geven geen vergeving als oplossing.
Denk aan The Revenant, waarbij in het oorspronkelijke verhaal helemaal geen sprake was van wraak, maar toch hebben ze de film zo weten te maken dat de wraak zogenaamd gerechtvaardigd was, dus het mocht.
Wanneer een personage vaak enorm lijdt, is het voor Hollywood een goede reden om de mensen die die persoon laten lijden eens hard terug te pakken, en het publiek vindt dat heerlijk. Terwijl in werkelijkheid wraak nul voldoening geeft.
Er is vast nog veel meer te zeggen over de idealen van Hollywood, maar dit is even wat ik wist op te sommen.
Ik vind het een interessante maar lastige discussie (d.w.z. voor een kernachtig antwoord in een paar zinnen). Als het om moraal gaat vind ik as we speak vooral de metoo-discussie heel interessant – dat wil zeggen, de loop die het nu neemt. Ik zie de filmwereld als een wereld waarin het juist goed is niet met een directe moraal te koop te lopen; er is ruimte voor verschillende stemmen, kleuren. Het is de reflectie daarop en daarrond die telt.
Op dit moment is Hollywood verrassend genoeg erg moralistisch. Tijdens het Oscarseizoen ging het twee of drie jaar terug om gelijkbetaling van salarissen (op genderbasis), vorig jaar over rassenpolitiek en nu over vrouwenmisbruik. Er wordt vooral naar slachtoffers gezorgd en het is erg, erg lastig een tegengeluid te vormen. Begrijpelijk ook wel, want het gaat om stemmen die zeer lang niet gehoord konden worden. Nu is het echter zo dat het lijkt of er een soort kruistocht is begonnen, waarbij alles en iedereen op het matje wordt geroepen en tegelijk ook vernietigd wordt/persona non grata wordt verklaard. Ik kijk het met interesse aan.
Ja, elk jaar lijkt het over een bepaald onderwerp te gaan en lijkt men er ook een beetje naar gestemd te worden.
Begrijp wat je zegt wat betreft dat tegengeluid, wat inderdaad lastig is vanwege het onderwerp.
gezorgd=gezocht uiteraard.
Ene ‘professor’ Van de Gijp zei het van de week al op TV: we slaan helemaal door in dit land. Ik kan eraan toevoegen; niet alleen in NL; ook in de rest van de wereld. Heel die Me Too discussie bijvoorbeeld die zich het beste lijkt te omschrijven als heksenjacht. Echt IEDEREEN heeft zich weleens een voorstelling kunnen maken hoe sommige beeldschone actrices aan bepaalde rollen konden komen in bijv. de 60-s en 70-s en ik geloof echt wel, zij het in mindere mate, dat dit later een beetje ‘in stand is gehouden’. Dat geldt ook weer niet voor iedereen maar als ik als vrouw zijnde misbruikt zou zijn dan zou ik op dat moment mijn mond open doen. Niet jaren later als de ene na de andere met zijn verhaal naar buiten komt.
Het bovenstaande is wel een extreem voorbeeld misschien maar het zijn die regeltjes waarvan het lijkt dat die er steeds meer bij komen. Neem die grap bij VI. Doet Hans Teeuwen het dan noemen we het geniaal, doet een voetbalprogramma dit en de moraalridders staan op hun achterste benen. In dit land, maar ook daarbuiten, kun je steeds minder openlijk spreken als dit niet de mening is die gedeeld wordt door de massa.
Ik noem het hypocriet. Ik heb helemaal niemand nodig die mij vertelt wat goede / slechte normen en waarden zijn. Die krijg je mee vanuit je opvoeding. Daar heb ik geen Brad Pitt, Jennifer Lawrence of andere celebrities voor nodig.
Zelf vind ik over het algemeen dat er een overgevoeligheid is voor bepaalde dingen, die door de media en internet heel erg groot worden gemaakt, zelfs als het van een enorm kleine minderheid komt. Als je dat blijft doen krijg je een situatie waarin je eigenlijk niets meer kunt of mag zeggen.
Een nuance bij je verhaal: die actrices kónden hun mond in het verleden vaak niet opentrekken. Regisseurs en/of producers waren te machtig, spreken betekende dat je je carrière of je leven kwijt was (meestal allebei). Verder ben ik het deels wel eens met wat je zegt, al zou ik het niet zo verwoorden.