Bad Genius (2017) – Recensie

Tijdens onze school of studietijd is er voor bijna iedereen wel eens een moment geweest waarop spieken een heel aantrekkelijke keuze was om die moeilijke toets toch te halen. En om niet gepakt te worden probeer je dan een ingenieuze manier te verzinnen om informatie mee te nemen die moeilijk te ontdekken is. Als je die informatie besluit te gebruiken is de spanning te snijden. Je voelt je als een geheim agent die niet op mag vallen en z’n gegevens moet kopiëren. Vertaal die geladen sfeer en stress naar film en dan is Bad Genius het resultaat. Een mix van The Breakfast Club en Ocean’s Eleven…

Lynn (Chutimon Chuengcharoensukying) is een enorm sterke leerling die wordt gevraagd om naar een bepaalde school te komen, ze krijgt zelfs een beurs. Ze maakt al snel vrienden, waaronder Grace (Eisaya Hosuwan) die in paniek raakt bij een examen. Lynn besluit haar antwoorden te geven, wat de eerste stap is naar iets groters. Ze wordt benaderd om dit vaker te doen en er voor betaald te krijgen. Ze verzint een systeem hiervoor en komt uiteindelijk met een plan om nog meer te verdienen voor een internationaal examen voor toelating op scholen in Amerika.

 Het briljante aan de film is als eerste de manier waarop het verhaal wordt neergezet. Je ziet de verschillende karakters tijdens een ondervraging zichzelf en anderen verdedigen en weet dus dat het mogelijk niet allemaal volgens plan is gegaan. Ondertussen zie je hoe de personages elkaar hebben leren kennen en hoe Lynn langzaam van een meisje dat goed is in school verandert in iemand die een makkelijke manier ziet om geld te verdienen, ook al zou dat gevolgen kunnen hebben op de relatie met haar vader. Over het algemeen zijn examens de minst spannende momenten, maar Bad Genius slaagt er in om ze te behandelen op de manier waarop Ocean’s Eleven een kraak in een casino laat zien. Momenten vol spanning dus en van te voren uitgebreide plannen om er mee weg te komen. Het maakt het een grappig, vermakelijk en spannend geheel.